Archive | 2013

Die klein jakkalsies.

By Rian Truter on December, Thursday 5 2013 in 2013, Life 4

Mense kan nogal groot rampe oorleef.

Dink maar aan oorloë, konsentrasiekampe, natuurrampe, siekte, moord en misdaad. Baie mense ervaar hierdie verskillende vorms van hel elke dag, maar dit is asof die wat dit oorleef, sterker aan die ander kant van dié donker tonnel uitkom.

Maar dit is baie keer die klein dingetjies in die lewe wat jou amper van jou trollie laat aftuimel! Regte onbenullighede as hulle teen die groter dinge van die lewe gespieël word.

My eie klein jakkalsie, wat my omtrent elke keer oor die afgrond van moedeloosheid en magteloosheid dryf, is ‘n leë kramdrukker! Veral as ek papiere met oorgawe aan mekaar wil kram en die verdomde drukker dan net so ‘n staal-op-staal-geluid baar. Klang!

Die teleurstelling is soos om vir die glimlag van ‘n mooi meisie te wag, maar dan, as sy glimlag, te ontdek sy is tandloos. Die ene gums!

In my toestand van frustrasie wonder ek dan hoekom het die persoon wat die kramdrukker voor my gebruik het, dit dan nie weer volgemaak nie? Maar hoe moes hy geweet het dit was die laaste krammetjie? Die masjien sê dit nie vir jou nie! Miskien is dit ‘n idee vir die nuwe Apple van kramdrukkers? ‘n Aanduider wat vir jou sê daar is nog net vyf, vier, drie, twee, een krammetjie oor.

My vriend Jakkie sê weer ‘n geroeste skuifspeld (paper-clip vir diegene onder 40) breek sy spoed. Veral daai roesbruin strepe wat die speld op sy pragtige wit papier trek!

Ek is oortuig dat almal van ons wat met papier werk, Jakkie se frustrasie deel en ken. Maar die ergste hiervan is dat ons dit nog steeds oorkom! Ons weet baie goed die geroeste skuifspeld gaan die papier bemors, maar word deur die jakkalsies in ons brein omgehaal dat dit nie hierdie keer sal gebeur nie. En dan doen ons dit weer!

Die oplossing met hierdie klein jakkalsies in ons lewe is om dalk met hulle te maak soos met die klein bobbejaantjie wat mense op jou skouers kom aflaai. As hulle eers die bobbejaantjie aan jou oorgegee het, stap hulle weg en wil om elke hoek en draai by jou weet hoe dit met die bobbejaantjie gaan.

Die bobbejaankenners sê daar is net twee maniere om hierdie probleem op te los. Jy moet óf die bobbejaan voer óf jy moet dit skiet. Alles natuurlik figuurlik gesproke.

Miskien ook só met die klein jakkalsies?

Laat weet watter klein jakkalsies jou teen die muur laat opklim.

I don’t have pet peeves; I have whole kennels of irritation. – Whoopi Goldberg

Dit is die klein jakkalsies wat die wingerd verniel. – Afrikaanse idioom

I have always had a talent for irritating women since I was fourteen. – Marilyn Monroe

Image: Gualberto107/FreeDigitalPhotos.net

Drome kan gevaarlik wees!

By Rian Truter on November, Thursday 7 2013 in 2013, Life 2

Dit was nadat ek nou die dag weer tydens ’n praatjie iets kwyt geraak het dat ’n mens drome moet hê, dat een van die mense daar my vra om iets oor drome te skryf.

En sonder dat hulle gevra word, sing die Everly-broers in my kop:

Drea-ea-ea-ea-eam, dream dream dream …

Laat ek begin deur te sê dat daar twee tipes drome is. Die eerste soort is die wat nie die werklikheid is nie. Die wat gebeur as ons slaap. En in dié drome is alles moontlik. Ek het weer hare en jy is Twiggy se baas en die Lotto is joune, maar as jy wakker word is al wat jy het, teleurstelling.

Die tweede tipe droom waarvan ek praat, is daardie iets wat jy begeer of wil hê, maar wat amper so ’n ietsie onmoontlik aan hulle het. Amper soos die koekieblik op die kas wat jy net-net nie kan bykom nie.

Maar ons drome kán waar word. Net soos jy die koekieblik in jou hande kan kan kry. Al wat nodig is, is ’n stoel om op te staan.

Drome waarin jy vlieg soos Superman, of Charlise Theron word jou buurvrou (wag hierdie kan een kan nog moontlik wees, maar onwaarskynlik) is slegs verbeelding. Onwerklik en onmoontlik. Lekker ontvlugting soos ’n storieboek waarin jy jou vir ’n kort tydjie kan inleef, maar only trouble is, gee whiz I’m dreaming my life away… (weer die Everly-boeties).

In dreams you can fly forever, And never miss a turn, In dreams you can spread your wings, And know where to turn. – Yoko Ono

As ek vir iemand sê om aan te hou droom, dan is dit nie dié soort drome nie. Die drome waarvan ek praat, kán waar word. Maar net as jy iets daaraan probeer doen.

Ek praat van oop-oë-drome. Drome waarin jy kan sien en weet wat is werklikheid en wat is verdigsel. DH Lawrence sê hierdie oop-oog-dromers is gevaarlike mense, want hulle doen iets aan hulle drome. Hulle wag nie vir die skip om in te kom nie, hulle swem sommer self na die skip toe!

Drome wat waar word sonder dat jy iets daaraan probeer doen, is niks anders as geluk nie. En oor geluk het nie jy of ek beheer nie.

Die belangrikste is egter dat jy droom.

Want wie weet; eendag maak jy dalk net jou oë oop en begin regtig skaaf aan jou lugkasteel in die wolke.

All men dream, but not equally. Those who dream by night in the dusty recesses of their minds, wake in the day to find that it was vanity: but the dreamers of the day are dangerous men, for they may act on their dreams with open eyes, to make them possible. – TE Lawrence

A dream doesn’t become reality through magic; it takes sweat, determination and hard work. – Colin Powell

The world needs dreamers and the world needs doers. But above all, the world needs dreamers who do. – Sarah Ban Breathnach

Oorvloed of Skaarste?

By Rian Truter on October, Monday 28 2013 in 2013, Life 8

Cornel sê gister op sy 60 ste verjaarsdag dat hulle die paartie vir ons hou. Vir al hul vriende, want dit is hoe hulle wil dankie sê vir dit wat hulle vriende tot hulle lewenspad bygedra het.

Hulle wil hul vriende se bydra tot hul lewe vier en daarom ruk hy en sy vrou al die stoppe uit. Hulle gee vandag graag met oorgawe weg, want hulle het dan so baie ontvang.

Sy woorde het my aan Stephen Covey se oorvloedmentaliteit herinner. Volgens Covey is daar mense (soos Cornel en Suzél) wat met hierdie mentaliteit, dat daar vir almal oorgenoeg in die wêreld is, leef. Maar ongelukkig is daar ook mense wat met die skaarsheidmentaliteit lewe en glo daar sal net nooit genoeg wees nie en daarom moet hul bymekaarmaak en versamel om te oorleef.

Hierdie mense kán of wíl die oorvloedmentaliteit net nie begryp nie. Vir hulle is die Scrooge-mentaliteit net baie makliker om te verstaan. Hou alles baie dig teen jou bors. Opgaar en vasklou is baie makliker as weggee en deel.

Wees gewaarsku! Die Scrooge-mentaliteit is verslawend en selfs dodelik. Voor jy jou kom kry, neem jy na ’n bring-en-braai die minimum. Hou jy jou bring in die mandjie en kyk jy eers of die ander sin nie genoeg is om mee te kuier nie, want dan kan jy jou kosbare proviand weer huis toe neem. En jy kamoefleer hierdie inhalige daad onder die vaandel van spaarsamigheid (of wat jy ook al wil glo).

Covey se abundance mentality sê daar is genoeg vir almal. Moenie worrie nie. Jy sal jou deel kry. Jy hoef nie ander uit die pad te storm om eerste die winskopie te gryp of jou bydrae laaste uit die mandjie te haal nie. Wees daarom vrygewig, deel uit en verbly jou in ander se sukses en goeie geluk.

Die Bybel sê ook dat jy jou brood op die water moet werp en dit nie in jou mandjie moet los nie.

Truter sê as iemand van jou twee uie vra, neem drie. Want slegs deur meer te gee as wat daar van jou gevra word, sal jy die vreugde van oorvloed ondervind. En kan jy daardeur dankie sê dat jy so baie ontvang het.

Wakker loop, want voor jy jou kom kry, verander spaarsamigheid in suinigheid en suinigheid in ingatheid.

En ingatheid is ’n lelike ding; dit wys op jou gesig!

It is preoccupation with possessions, more than anything else, that prevents us from living freely and nobly. – Thoreau

Three great forces rule the world: stupidity, fear and greed. – Albert Einstein

He is no fool who gives what he cannot keep to gain what he cannot lose. – Jim Elliot

Aftree: Magies of Tragies?

By Rian Truter on September, Sunday 29 2013 in 2013, Life 2

Wat gaan jy doen as jy aftree?

Hoekom soek mense so naarstigtelik ‘n antwoord op dié vraag?

Aftree sê mos presies wat dit is. Dit is soos om van ‘n trein af te klim wat jou tot by ’n sekere punt gebring het.

Maar as jy jou bestemming bereik, het jy eintlik nog ’n keuse. Bly op die trein, of klim af …

Vir my wil dit lyk of die meeste mense baie versigtig is vir dié aanstap. En spesifiek hoe om alles daaraan verbonde te hanteer. Om sake te vererger, help die polissmouse ook nie om die onstuimigheid in jou gemoed tot bedaring te bring nie, want hulle projeksies wys nooit dat jy ooit genoeg sal hê nie!

Ander weer kan nie wag vir hierdie magiese dag nie, want dit klink vir my of hulle lewe dan eers begin.

Al wat ek oor wonder, is: Hoekom tree jy dan af as jy nie weet wat jy gaan doen nie? Mens klim tog mos nie by enige stasie af nie! As jy dan nie niks wil doen nie (dit is tog wat met aftree bedoel word?) kry nóú jou eendjies in ’n ry.

Moenie wag tot jy nie meer kantoor toe hoef te gaan om uit te vind wat jy met al jou vrye tyd gaan doen nie. ’n Mens kan net só veel vakansie hou, winkel toe gaan of op die stoep sit. Jy gaan ontdek dat die res van die wêreld nog werk en nie vir jou sit en wag nie.

Begin nou al met iets wat jou na aftrede kan besig hou en selfs as ’n nuwe inkomste kan dien. Moet dus nie tot stilstand kom nie, verander eerder net van rigting.

Die tweede ding waaroor ek wonder: Hoekom dan tot by aftrede wag om te begin lewe? Wat maak jy dan nou? Bestaan jy net?

Miskien is ons probleem dat ons groot gemaak is met die idee dat ons moet lewe om te werk en nie werk om te lewe nie! Natalie Babbitt het hierdie lewenstragedie baie raak saamgevat toe sy gesê dat ’n mens nie die dood moet vrees nie, maar ’n lewe wat nie geleef is nie!

Ek moet sê, ek verkies eerder om te hoor dat mense wil weet wat ek na aftrede gaan doen, as dat iemand sê hy het nog net vyf, vier, drie, twee, een jaar oor voor hy aftree.

Laasgenoemde het reeds afgetree, maar besef dit nie. Behoede die werkplek wat vir die volgende vyf, vier, drie, twee, een jaar ‘n oorklimstasie na AFTREE word!

Aftree is eintlik net ’n syfer. ‘n Syfer wat deur werkgewers bepaal word.

Dit is wat jy met daardie syfer gaan doen, wat regtig saak maak.

You get old faster when you think about retirement. – Toba Beta

The trouble with retirement is that you never get a day off. – Abe Lemons

Don’t simply retire from something; have something to retire to. – Harry Emerson Fosdick

Image: Stuart Miles/FreeDigitalPhotos.net

Boomklim in die Onderwys

By Rian Truter on September, Tuesday 10 2013 in 2013, Education, Presentations 16

Vra enige ma of haar kinders dieselfde geaardheid het en sy sal sonder om te huiwer sê dat hulle verskil. Nogal baie! Soms so baie dat sy nie kan glo hulle is almal háár kinders nie!

Wakker ouers probeer dan ook om hierdie verskille te akkommodeer. Jannie word toegelaat om die branders te tem terwyl Daan weer sy talente op die saksofoon kan uitkerm. Elkeen soos hy geveer is.

Maar dit is as hulle skool toe gaan, dat die spreekwoordelike kam te voorskyn kom. Dit is dan wanneer die surfer en die saksofoonspeler oor presies dieselfde kam geskeer word. Veral wat die akademie betref.

As ek die spotprentjie, die ene waar die onderwyser vir die diere sê om die boom te klim, wys dan lok dit gewoonlik ‘n gegiggel en self ‘n hardop gelag by onderwysers uit. Want wie is dan nou so simpel om net een toets vir die verskillende diere te gee?

Hoe gaan goudvis in die eerste plek uit sy bak kom? Wat nog te sê van boomklim! Om dan nog nie eens van Wagter te praat nie. Al wat hy met die boom gaan doen, is om sy been daarteen te lig!

Die ironie van dié toets is dat Bobbejaan dit gaan geniet! En boonop gaan hy baie goed vaar. Besonder goed. So goed dat hy selfs as begaaf bestempel gaan word.

Elke dag kom ons kinders met totaal verskillende vermoëns, agtergronde, talente, belangstellings, swak en sterk punte skool toe. Maar ons verwag dan van almal om dieselfde te wees? Almal kry dieselfde taak: Klim die boom!

Maar dit is wat die sillabus van ons verwag, hoor ek jou sê. Ek verstaan, want ek was self ook daar, maar probeer verdomp net ’n slag iets anders! Of gee ’n verskeidenheid toetse dat Goudvis en Rakkertjie Rob ook soms soos wenners kan voel. En kyk ’n slag hoe Bobbejaan spartel om kop bo water te hou as hy moet swem.

Ek weet dit is nie altyd maklik of selfs moontlik nie, maar hierdie een resep vir almal is nie besig om ons kinders vir die regte lewe voor te berei nie.

Nog beter (of vir party dalk erger) kom ons beloon ’n slag almal wat net probeer om die boom te klim.

Want in die regte lewe is dit eintlik hierdie aanhou-probeer-ten-spyte-van-wat-eienskap wat base by hulle werknemers soek.

Seth Godin verwys onlangs na die uitmergelende Iditarod honde-sleeresies in Alaska en die toekenning van die Rooi Lantern.

Een van die pragtige gebruike van dié resies is dat die persoon wat laaste die wedren voltooi, die gesogte Rooi Lantern as toekenning vir sy vasbyt en deursettingsvermoë ontvang. Al steek hy letterlik, soos in 1973, die eindstreep twaalf dae na die wenner oor.

Seth skryf verder: Failing to finish earns you nothing, of course. But for the one who sticks it out, who arrives hours late, there’s the respect that comes from finding the strength to make it, even when all seems helpless.

Most parents (and most bosses) agree that this sort of dedication is a huge asset in life. And yet, as we head back for another year of school, I can’t help but notice that school do nothing at all to encourage it.

The director of the school play puts the same kids in leading roles year after year. After all, the reasoning goes, we need to have to reward the best performers, just like they do in real life.

But school isn’t real life. School is about learning how to succeed in real life.

Hierdie boomklimtoetsery laat my deesdae, as ek na skole se prestasieborde in die saal of hul gange kyk, diep dink. Wie was die Dux-leerder? Bobbejaan of Kraai?

En as ek vra wat het van Goudvis geword, dan sug hulle…

Jy sal nou nie glo nie, maar ons het alles probeer om hom in die boom te kry.

Ekstra klasse, remedieering, maar niks wou help nie!

Goudvis het tot ons spyt skool vroeg verlaat.

Hy wou die heeltyd net swem…

Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid. – Albert Einstein

Intelligence is the ability to adapt to change. – Stephen Hawking

I think kids should have a mentor and a role model, but they shouldn’t take one person’s opinion to be what we call final assessment or judgment about how life is supposed to be. – Sean Paul

Image: Imgur

‘n Hond soos Kerneels

By Rian Truter on August, Thursday 29 2013 in 2013, Life 14

Kerneels

Hy was nie net ‘n hond nie. Hy was soos Koos Kombuis oor Kytie sing, ’n vriend vir my.

Dit is nou amper vyf maande dat Kerneels se hart sommer net een skielike dag besluit het om op te hou om bloed te pomp. En ek waag nou eers om daaroor te skryf. Miskien is dit selfs nog te gou, want my trane maak dat en nie die letters op die rekenaar se skerm kan sien nie.

Nie te min. Kerneels was groter as die goue Spaniel wat hy was. Hy was ons leeu, die braaikaptein, Spanjaard en die oortreffende trap van die Energizer Bunny.

Ek moes geweet het dat Kerneels nie normaalweg sou dood nie, want hy het alles met oorgawe en op volspoed gedoen. Selfs op 80 km per uur uit die bakkie geklim. Op sy kop geval. Hom ’n keer of wat geskud en begin aanstap in die teerpad waar hy te lande gekom het. Tipies, Kerneels. ’n Lewende getuienis van pick yourself up, dust yourself off, and start all over again. (Dorothy Fields)

Maar dat hy só skielik dood is, dit kan ek vandag nog nie my kop om kry nie. Of laat ek eerder sê, my hart om kry nie. Oor die gat in my hart wil daar nét nie ’n roof groei nie. Miskien is dit omdat ek nie daar was om afskeid te neem nie. Om regtig die ou leeu te kon groet nie, want sien hy is dood toe ek besig was om die Taj Mahal te bewonder.

Of is dit omdat ek in die hele besigheid my eie verganklikheid sien? Kerneels en ek sou saam oud word. En nou is hy weg. Skielik. Alleen. Sonder om te groet…

En nou moet ek alleen braai.

En oud word …

A dog is the only thing on earth that loves you more than he loves himself. – Josh Billings

If there are no dogs in Heaven, then when I die I want to go where they went. – Will Rogers

Heaven goes by favor. If it went by merit, you would stay out and your dog would go in. – Mark Twain

40 Days: Tradisie of Turksvy?

By Rian Truter on August, Thursday 1 2013 in 2013, Education 2

Dis weer sulke tyd!

Skoolhoofde en onderwysers bid dié dag verby en sommige dink selfs dat as hulle maak of die dag nie bestaan nie, dit eenvoudig net sal verbygaan.

Helaas. Hierdie volstruistaktiek is net so fataal soos Dewald Potgieter se weiering om pale toe te skop. Op die ou einde verloor jy net.

In enige matrikulant se lewe is 40 Days ‘n gegewe. Net soos Kersvader ‘n gegewe in kleuters se lewe is. Al sê jy nou wat; Kersvader bring die persente. Net so met 40 Days. Saak gesluit en basta verder.

Nou van waar dan gehasie met hierdie 40 Days-gier? Is dit tradisie of ‘n gril wat net geïgnoreer moet word?

Jy kan enige matrikulant oor 40 Days vra, hulle sal met ‘n onwrikbare sekerheid sê dat dit ‘n tradisie is. Vra jy hoekom; is die antwoord: omdat verlede jaar se matrieks dit gedoen het!

Miskien is dit die rede waarom menige skool nie eens wil hoor van 40 Days nie. Presies oor dít wat verlede jaar se matrieks gedoen het. Of liewer; nie moes gedoen het nie!

Die meeste matrikulante assosieer 40 Days met pret en plesier. Soms te veel daarvan en nie altyd in die regte volgorde nie. Dit is die simbolies amper klaar met skool wees. En met reg, want twaalf jaar is nogal ‘n lang tydperk in enige mens se lewe.

Min weet egter van waar die sogenaamde 40 Days-tradisie kom of waar dit ontstaan het. Miskien selfs ook nie die onderwysers nie?

Die mansonderwysers wat diensplig gedoen het, sal die Weermagtradisie van 40 Days verstaan. Min dae! Salueer met ‘n paar vingers en die eretitel van ou manne. Klaar met army en terug na die lewe van civiestraat.

Wat egter baie interessant is, is dat daar in die Bybel baie verwysings na 40 dae is. Dit het vir 40 dae en nagte gereën toe God die wêreld wou reinig (Eks 7:12) en die Israeliete het 40 jaar in die woestyn deurgebring; een jaar vir elke dag wat dit hulle geneem het om die beloofde land verken (Eks 16:35) en Goliat het die soldate vir 40 dae getart voor Dawid hom op sy plek kom sit het (1 Sam 17:16). Miskien het 40 Days dan lank voor ons eintlik daarvan geweet het, reeds sy bestaansreg gekry?

Of was dit Cliff Richard met sy liedjie oor 40 Days wat die tradisie kom vestig het?

Hoe dit ook al sy. 40 Days is hier om te bly.

Matrieks se veertigste dag hoef nie ’n nagmerrie te wees nie. Gesprekvoering en beplanning kan van 40 Days ‘n geleentheid maak wat almal kan geniet en wat op die ou einde ‘n waardige tradisie op die jaarprogram word.

Ruim ‘n gedeelte van die skooldag in waar matrieks die dag op gepaste wyse kan vier. En dit is oor dié gepaste wyse wat daar gesprekvoering en beplanning moet wees. Ek het al gesien dat ‘n skool in België op die dag suksesvol ‘n matriekkonsert vir die res van die skool aanbied. Elke matriekregisterklas kry ‘n beurt en die klasonderwyser koördineer die betrokke klas se kreatiewe poging. ’n Uitstekende uitlaatklep vir almal wat na amper 12 jaar iets wil sê of gesien wil wees.

Of kry ‘n interessante spreker van hul keuse om met hulle te kom praat en laat hulle daarna êrens op die skoolterrein braai. En gee hulle ‘n bietjie vroeër af… al sê die Departement dit is teen die reëls. 40 Days maak mos ‘n bietjie van die rebel in ons almal los. Ook in die skoolhoof!

En as al die voorstelle nog té radikaal is, onthou net oor ‘n bietjie meer as 40 dae vier hulle voluit karnaval by die een of ander universiteit. Nie my probleem nie, hoor ek jou sê.

Verkeerde antwoord, Dewald. Verkeerd!

Speel dan ten minste net die liedjie vir hulle…

I’m gonna give you, forty days to geta back … Yea, in forty days(forty days) forty days (forty days).

Tradition is the illusion of permanence. – Woody Allen

It takes an endless amount of history to make even a little tradition. – Henry James.

Tradition is a guide and not a jailer. – W. Somerset Maugham

Image: podpad/FreeDigitalPhotos.net

Die wilde perde van Aus – ‘n Perd van ‘n ander kleur!

By Rian Truter on July, Wednesday 17 2013 in 2013, Environment, Reis 7

Tweede beste vriend?

Ek kan uit eie ondervinding nie anders as om Amen op die spreekwoord, dat ‘n hond die mens se beste vriend is, te sê nie.

Maar dan wil ek met nuut verworwe kennis byvoeg; as die eerste stelling waar is, dan vermoed ek dat die perd dan die mens se tweede beste vriend moet wees.

En dit komende van my wat eintlik boggerol van perde weet!

Die wilde perde van Aus in Namibië, het vandat ek van hulle bestaan bewus geword het, my intens geïnteresseer. So intens, dat hulle stil-stil op my bucket list ’n staanplek kom kry het.

Of dit hulle uithouvermoë in die dorre woestyn is, of net die raaisel van waarom hulle vir jare al op dié barre plek swerf wat my aangetrek het, dit weet ek nie. Maar dat ek hulle met my eie oë wou sien, dít het ek geweet.

En verlede week kon ek die wilde perde van Namibië met my eie oë sien. En aan hulle raak! Wat ’n onbeskryflike voorreg en ‘n ondervinding wat ek vir almal sal aanbeveel.

Die hele belewenis was so veel meer as wat ek ooit verwag het. My hoop was om hulle van ’n afstand te beskou. Selfs al moet dit met ’n verkyker wees; dit sou al genoeg wees. Maar om so naby aan hulle te kom om aan hulle te kon raak, dit sou ek nooit kon droom nie.

Daar bestaan heelwat bespiegelinge oor hoe die perde in die woestyn te lande gekom het. Van ’n storie oor ‘n skip wat by die Oranjerivier gestrand het tot by perde van die Duitse en Suid-Afrikaanse troepe wat gedurende die Eerste Wêreldoorlog in die woestyn agtergebly het.

Hoe dit ook al mag wees; die wilde perde van die Namib oorleef al van meer as 90 jaar naby die watergat by Garub in hierdie ongenaakbare omgewing.

Behalwe vir die troppies perde langs die hoofpad na Luderitz, is daar die groot samedromming by die watergat. Nie net perde nie, maar ook gemsbokke, volstruise en selfs ’n jakkals wat sy beurt moes afwag om sy dors te les.

Terwyl ek na die perde by die watergat kyk, kon ek nie help om so ’n bietjie jaloers op hulle te wees nie. Hierdie perde leef nou wel in ’n woestyn, maar hulle het weggebreek uit die normale patroon wat vir perde voorgeskryf word. Hulle trek nie iemand se karretjie of hardloop vir iemand ander se gewin die July nie. Hulle lewe onder hulle eie reëls en orde. En wie van ons wil dit nie ook doen nie?

Maar al die wilde perde is nie meer só wild nie. Nie soos die perde wat ons in stofwolke op die sigaretadvertensies oor die vlaktes sien hol nie. Nee, hulle het ongelukkig slim geword en weet dat mense hulle sal voer as hulle naby genoeg kom. Aan die eenkant is dit wonderlik, maar aan die ander kant tragies. Nie alleen verloor hulle hul wildheid nie, maar ook stel hulle hul bloot aan die mens se wispelturigheid. Die een mens voer, maar die volgende kan moor of vermink.

Toe ek die bakkie se neus van die watergat wegdraai, was daar saam met die blydskap ook ’n knaagende bekommernis in my lyf. Selfs ’n melancholiese hartseer om die perde daar te los.

En noudat ek hulle gesien het, nou hou ek elke dag my hart vir my tweede beste vriende in die Namib vas.

I’ve often said there’s nothing better for the inside of a man than the outside of a horse. – Ronald Reagan

Horse sense is the thing a horse has which keeps it from betting on people. – WC Fields

A horse is the projection of peoples’ dreams about themselves – strong, powerful, beautiful – and it has the capability of giving us escape from our mundane existence. – Pam Brown

Daar's water.

Nie meer so wild nie!

'n Perd(e) van 'n ander kleur.

No regrets. En jy?

Aus regs, of Luderitz links?

By die watergat van Garub moet jy jou beurt afwag.

Motte het nie ore nie

By Rian Truter on July, Tuesday 2 2013 in 2013, Leadership, Spiritual 10

Die eenvoudigste speelgoed lyk my bly nog maar die interessantste. Veral as dit nog lewendig is!

Nou die middag speel ek en Luca met ’n mot. Ek vang die mot en laat hom dan weer uit die tronk van my bakhand ontvlug. Luca gril en gil van senuweeagtigheid en plesier. As ek dink dis nou genoeg, want die mot is besig om in stof te verander, dan skree hy: Nog, Oupa! Nog!

Uiteindelik ontsnap die mot en gaan kruip êrens tussen die struike, waar ons hom nie weer kan kry nie, weg. Ek verwonder my aan Luca se rooi wangetjies en besef net weer hoe kosbaar die lewe is. En êrens in my onderbewussyn klink Annesu de Vos se woorde uit haar gedig Pilatus op:

kan my nie hoor nie

want motte het nie ore nie

nie ore nie

’n mot het nie

’n oor nie

En skielik besef ek daar is nog so baie wat ek vir my kleinkinders moet leer…

Leer dat hulle vir alles wat asem haal, respek moet hê. Selfs vir ’n mot, want alles wat asem het, is ’n skepping van God.

En saam met die respek moet hulle ook liefhê.

Seth Godin skryf dat liefde vir iets eers na die respek kom: Respect is insufficient by itself, though. Respect doesn’t get the heart to race, respect doesn’t often lead to waiting in line or gushing about an idea to someone else. No, those things come from falling in love, from the ineffable and magic switch that gets flipped when we are touched by something on an emotional level.

Maar my kleinkinders het ore. Ore om te hoor wat Oupa oor die lewe vir hulle wil sê.

Oupa moet dit nét sê …

Ek wil hê jy moet saam sing as die musiek begin speel. En dans in die somer se reën. En soek vir die reënboog langs die pad, my skat. – Karin Zoid

The truest form of love is how you behave toward someone, not how you feel about them. – Steve Hall

The man who sat on the ground in his tipi, thinking of life and its meaning, accepting the kinship of all creatures and knowing unity with all things, was drawing into his being the true heart of civilization. – Chief Luther Standing Bear

Foto: Christian Meyn/FreeDigitalPhotos.net

1 2 … 4 Next →