Archive | Life

Sosiale media laat my kop raas!

By Rian Truter on June, Wednesday 6 2012 in 2012, Life 8

Is dit net ek, of voel dit vir my of die lawaai in die wêreld elke dag meer word.

Lank gelede was dit net die nuus op die radio of die koerant wat my kon ontstel. Nou word ek elke oomblik van die dag met inligting gekonfronteer wat my senuweepunte laat kriewel. Van alle kante en uit alle oorde. Of ek nou wil hoor of nie.

Gemorspos in die posbus. Tele-bemarkers met aanbiedings wat ek nie wil hê nie. Bedelaars by die deur. Massiewe skerms in die winkelsentrums. BBM. SMS. En só kan ek aanhou.

Wat moet ’n mens doen om net weer ’n bietjie stilte te kry?

Of om ’n slag net dit te hoor wat jy wíl hoor?

Die slim ouens sê jy moet eers van alles wat oorbodig of onnodig is, ontslae raak. Weg met alles wat jy die afgelope jaar nie gebruik het nie. Moenie opgaar nie en les bes my eie raad; raak ontslae van alle natbroeke en moangatte in jou lewe.

Benewens die klompie raserige voorbeelde wat ek genoem het, het ek besef dat sosiale media ook tot die geraas in my lewe bydra. En ek het besluit om iets daaraan te doen.

Ek gaan nie meer mense volg wat probeer kyk hoeveel tweets hulle kan stuur nie! Asof dit ’n kompetisie is! Veral nie as meer as die helfte van die tweets in elk geval gerecycle (retweet) is nie!

Ek gaan ontslae raak van al my FB-vriende wat elke dag hulle papegaai of goudvis se jongste gier en grinne aanstuur.

As dit al is wat jy kan sê, dan is dit nie vir my nie.

Ek wil baie graag van die belangrike dinge in jou lewe weet. Die oorspronklike en regte jy. Dinge wat jy self uitgedink en ervaar het.

Ek wil nie elke keer weet as jy toilet toe gaan of die lig aanskakel nie. Ook nie dat jy gaan slaap of opstaan nie. Ek verwag dit van jou. Ek like dit om van jou vakansie, jou kinders, kleinkinders en nuwe plekke te hoor, maar Oliver Tambo? Regtig?

Facebook en Twitter, en die res, is seer sekerlik daar om ons lewens te verryk. Beslis nie om nog meer geraas en snert tot ons daaglikse bestaan te voeg nie. Daarvoor het ons in elk geval mos ons politici.

As jy dus waarneem dat jy van my lysie verdwyn het, weet net dit is nie iets persoonlik nie. Ek is steeds baie lief vir jou, maar die geraas maak my doof!

En as ek raas, maak my stil.

Asseblief!

Noise proves nothing. Often a hen who has merely laid an egg cackles as if she laid an asteroid. – Mark Twain

When the river is deepest it makes least noise. – Proverb

Ten persons who speak make more noise than ten thousand who are silent – Napoleon Bonaparte

Image: FreeDigitalPhotos.net

Daar’s ‘n Turk in my badwater!

By Rian Truter on May, Wednesday 30 2012 in 2012, Life, Reis 2

My badplek in Istanbul

Het jy al van ’n Hamam gehoor?

Nog nie? En nee, jy kan dit beslis nie met ’n mes en vurk eet nie! Dit is ook nie ’n mediese kondisie of ‘n danspassie nie.

’n Hamam is ’n Turkse bad!

Amper ‘n kruising tussen ’n sauna en ’n massage.

Tydens my vorige besoeke aan Turkye het ek nog nooit by die neem van ’n Hamam gekom nie. Deels omdat daar te baie was om te sien, en die tyd min, maar ook omdat ek ’n bietjie skrikkerig was.

Daarom was dit hierdie keer heel bo aan my lysie. Ek het opgelees en uitgevra en uiteindelik was ek gereed om daai dunnerige handdoekie, ‘n pestamal, om my lende te vou.

By hierdie delikate stap in die voorbereidingsproses het ’n mens ’n keuse. Jy kan ’n swembroek of iets anders onder die handdoek aan hou, of jy maak soos ’n ware Turk dit doen. Au naturel. En wie is ek nou om vroom te wees as ons leiers vir ons die voorbeeld stel? Oop ketel – Afrika is leeuwêreld!

Met net die handdoek om verdwyn ek in ’n mistige vertrek, wat glo lank voor Jan van Riebeeck geweet het hy kom Kaap toe, gebou is. Nogal in 1584 deur ’n een of ander Turkse sultan se vrou.

In hierdie saal is daar ’n moewiese groot verhitte marmerblad waarop jy veronderstel is om te gaan lê. Ek kyk rond en wonder waar my hulp vandaan gaan kom, maar al wat ek sien, is manne met sulke groot oë. Nóg vreemdelinge in Istanbul wat die moed bymekaar geskraap het om te kom bad!

Uiteindelik maak ek maar soos almal om my en strek my op die warm klip uit. En ek begin te sweet. Nie normale sweet nie. Letterlik soos die uitdrukkig sê, jy sweet op plekke wat jy nie eens geweet het jy het nie!

Toe ek net soos ’n droë vrug wil begin voel, verskyn daar uit die mis ’n besnorde Turk lang my. Ook met ’n handdoekie om. Nou worrie ek nie meer oor die bo bly van my ou doekie nie. Ek hou nou Evel Knievel sin dop, want as daai doekie val, is ek in die verkeerde plek!

Gelukkig by dit bo en hy beduie ek moet nader skuif. Hier tot op die rant, want hy wil my nou begin bad. Voor ek ’n geluid kon maak, kry hy my beet en keer ’n paar gellings water oor my uit! En net voor ek kan verdrink, gryp hy iets wat soos ’n kussingsloop lyk en druk dié in ‘n emmer langs hom. Die sloop verskyn wonderbaarlik soos ’n seepballon bo jou kop en met een vernuftige trek van sy hand word ’n bolling seep oor jou uitgegiet.

Ek wou nog vra of hy dalk seep kan gebruik wat nie my oë sal brand nie, toe begin ou Snorre my al skrop. Letterlik van kop tot toon. Al wat nie deurloop nie, is my presidensiële plekke. Dié verneem ek genadiglik moet jy self verf, ek bedoel skrop.

Hierna volg nog emmers water en uiteindelik kan ek weer sien. Die Turkse weergawe van Magnum PI druk my weer op die marmer plat en verduidelik met handgebare en drie woorde Engels dat ek moet lê. Nog tien minute en dan kan ek gaan stort. En dan volg sy ander drie Engelse woorde: Then you tip!

Na my stort dog ek die ondervinding is verby en ek kry so ’n amperse verligting oor my. Daardie vermakerige gevoel as jy iets waaghalsig gedoen en reggekry het. Maar net voor ek whê kan sê, keer ’n ander seun van ’n sultan my voor en beduie dat ek moet terug na die warm kamer.

Regtig? vra ek. Regtig, sê hy in Turks en daar lê ek weer op die marmer.

Ek begin nou wonder hoe kom ’n mens hier uit?

Later begin ek my oorgee aan die warmte en kom ek agter ek sweet nie meer nie. Dit is wat die Turk wou hê. Ek begin die affêre nou verstaan. My spiere ontspan en ek gee my aan die wonder van die hamam oor.

Waarom jaag ons alles so af? Hierdie Turke het beslis iets beet.

Ek begin visioene sien. Turkse sultans en hul harems wat dae lank bad. Cleopatra en haar bad vol melk. Dalk moet ek ook so iets in Bellville begin?

Bou my braaiplek toe. Koop nog ’n ketelbraai en sit ’n stuk marmer bo-op. Snorre (Div) is hoeka sonder werk en met ’n handdoekie om kan hy maklik vir die ware Jakob deurgaan…

’n Koue emmer water tref my tussen die blaaie en my visioene verdamp saam met Snorre by die koepel van die hamam uit.

Dit is weer Magnum PI.

You finish. When you tip?

En tot my skok besef ek dat die Wet van Transvaal selfs so ver soos hier in Turkye geld!

If the poor overweight jogger only knew how far he had to run to work off the calories in a crust of bread, he might find it better in terms of pond per mile to go to a massage parlor. – Christiaan Barnard

Don’t call the world dirty because you forgot to clean your glasses. – Aaron Hill

A pint of sweat will save a gallon of blood. – George s. Patton

Wie gaan voor sit?

By Rian Truter on May, Wednesday 23 2012 in 2012, Life 4

Ek wonder of daar op die ark ook ‘n besigheidsklas was?

Of Noag en sy gesin die diere bedien het en of daar ’n keuse tussen chicken en beef was? En of die ete wat jy uiteindelik kies, ook altyd, na jy hoe lank oor jou keuse getob het, nie beskikbaar was nie?

Natuurlik sou daar nie ’n chicken-of-beef-keuse gewees het nie, want ek is seker dit sou die diere uiters senuweeagtig gemaak het. Jy was nooit seker wanneer jou status van passasier na spyskaartinskrywing kon verander nie!

Hierdie tipe vrae hou my op ’n onlangse vlug na Istanbul wakker. Eintlik dink ek dit was my brein se poging om my nie aan my deurgesitte boude te laat dink nie!

Die sneller vir dié vrae was sonder twyfel die lugwaardin wat die gordyn tussen ons en die uitverkorenes in besigheidsklas toegepluk het. Leedvermakerig! So asof ons aan hierdie kant van die gordyn iets onder lede het.

Waarom is mense so behep met hiërargie? Klasse, range, apartheid, posisies en dies meer.

Besigheidsklas mag kom rondstaan tussen die gepeupel, maar waag dit net om jou neus agter daardie gordyn te gaan indruk! Alle hel in die lugruim daal op jou neer.

Maar wat darem troos, is dat ek weet dat daar eendag geen onderskeid gaan wees nie. Ons gaan almal dieselfde vlug na die ewigheid moet haal.

En soos ek verstaan, is daar nie ’n keuse van watter klas jy wil vlieg nie.

Almal sit aan dieselfde kant van die gordyn!

Wil jy vreet, of wil jy vlieg? – Hendrik Schoeman

Things turn out the best for people who make the best of the way things turn out. – John Wooden

Funny, isn’t it? The airlines go to all that trouble to keep you from taking a gun on board, then they just hand you a dinner roll you could kill a musk ox with. – Dave Barry

Image: FreeDigitalPhotos.net

Wie ore het moet luister!

By Rian Truter on May, Thursday 10 2012 in 2012, Life, Presentations 13

Ek loop my nou die oggend amper disnis teen ’n man wat agteruit na my toe aangestap kom. Onmiddellik dink ek: wie is nou só simpel!

My irritasie wil my net op ’n knop ruk toe ek sien die man is besig om met ’n kierie op die grond te tik. Nogal met mening. Tik! Tik! Tak!

En so twintig tree verder kom ’n klein seuntjie, seker so ses jaar oud, al agter die geluid aangestap. Ligblou sweetpakbaadjie en die tradisionele grys skoolbroekie. Soms so ’n bietjie van koers af, maar as die man dan harder op die grond kap, korrigeer sy interne GPS hom en zone hy op die geluid in.

Want sien hy is blind. En die man was besig om hom te leer om in ’n besige winkelsentrum koers te hou. Agter op die sweetpakkie staan daar iets soos In Training geskryf, maar ek kon nie mooi lees nie…

Want lank nadat die man en die alleen figuurtjie al om die volgende hoek verdwyn het, het die wasigheid eers uit my oë verdwyn. En ek het skielik begin wonder watter geluide ek volg?

Is dit die geluid van die kasregister wat my lok? Geld en materiële dinge om my te laat voel die lewe is die moeite werd.

Of is dit dalk die geluid van applous in my ore? For he’s a jolly good fellow en ons sê almal so. Almal se pel. Gewild of die middelpunt van die attraksie.

Of dalk die geluid van jou nuwe selfoon waarsonder jy nerens kan gaan nie? Daai ene waarop jy kliphard in die bussie oppad na die vliegtuig praat.

Of dalk loop jy agter die geluid van jou eie liggaam aan? Die looks, die klere, die lyf. Die ewigdurende gimsessies om beter te wil lyk.

Of loop jy al agter die geween en gekners van tande aan? Saam met al die smartvrate wat glo hulle verdien beter as dit wat hulle reeds het.

Ek sien weer die alleen kleinmensie wat agter die geluid van ’n kierrie aanloop en ek sê dankie Here.

Dankie vir alles wat ek het en nie elke dag waardeer nie.

Dankie vir mense wat bereid is om te sê: Volg my!

Al wat dan nog oorbly om te vra, is: Watter geluid maak ek?

The Future’s So Bright, I Gotta Wear Shades. – Timbuk3

There are three classes of people: those who see. Those who see when they are shown. Those who do not see. – Leonardo da Vinci

Wie ore het en kan hoor, moet luister. – Mark 4:9

Image: Danilo Rizzuti/FreeDigitalPhotos.net

Is goed genoeg ons ondergang?

By Rian Truter on April, Sunday 22 2012 in 2012, Education, Leadership, Life 12

‘n Skool vra my nou die dag om oor standaarde met hulle te kom praat. Makliker gesê as gedaan, want mense se begrip van wat goeie standaarde is verskil so baie van mekaar soos die Stormers en die Bulle. En tog speel beide rugby.

Om nie eens van skole te praat nie. Party dink goeie rugby is die standaard en ander slaan weer die tromme as hulle aan die staat se slaagvereistes voldoen.

Maar laat ek begin deur te vra: wie het al van Alexander the Good gehoor? Of van Henry die Middelste of van Gertjie die Tweede Beste? Ek is seker nie baie nie.

Maar van Alexander the Great en van Henry die 8ste weet ons almal.

Nou wat het Alexander met standaarde uit te waai? Net dit: as jy jou standaard op good instel, gaan dit net so niksseggend soos Alexander the Good wees. Goed is net nie meer goed genoeg as dit by die stel van standaarde kom nie.

Sannie op Bitterfontein se cupcakes kan goed wees en almal op die basaar kan vrek daaroor. Die vraag is of hulle dieselfde aftrek in Upington gaan kry? Of in Kaapstad en of Sanjeev in Deli dit sal ruil vir sy kerrie?

Indien wel; dan is haar cupcakes nie meer good nie maar great! Dan is Sannie se standaard nie meer local nie maar global… En dit is die standaard waaraan ons moet meet.

Jy kan nie (eerder mág nie!) pille, karre of vakansiehuise om die draai van my verhuur of verkoop en sê dat jy nie elke dag jou e-pos of sms’e lees nie! Nie as ek binne minute van Atilla Yurttas in Istanbul kan hoor in watter Hamam ek moet gaan bad nie. Dit is duidelik dat Atilla die Turk besig is om draaie om jou te hardloop.

Jim Collins het gesê dat goed die grootste vyand van great is. Volgens hom is dit dan ook die rede waarom baie dinge net goed bly en nooit uitsonderlik word nie, want dit is net baie makliker om vir goed te skik.

Miskien kan besighede, skole en kerke nog verskoon word as hul standaard net goed is, want almal beskik nie oor ’n MBA nie.

Onverskoonbaar, eintlik krimineel, as die standaard vir jou lewe net goed is. As jy eendag op die ouetehuis se stoep sit en fluister dat jy net ’n goeie lewe gehad het.

Net ’n goeie lewe? wil ek skree. Het jy dan die standaad vir die lewe heeltemal gemis? Strategies verkeerd gelees soos Malema.

Het jy vergeet van Covey se the law of abundance. Dat daar oorvloed in die lewe is. Genoeg vir almal om great te kan lewe.

Jy ken nie my lewe nie, hoor ek jou sê. Jy weet nie waardeur ek is nie.

Reg so my pel, maar miskien was dit net makliker om vir ‘n good life te settle?

Jý wat lees. Hoe lyk jou lewe? Net good?

Kom nou.

Skree Geronimo en vra: Alexander wie?

Don’t try to innovate for the future. Innovate for the present. – Peter Drucker

Excellence means when a man or a woman asks of himself more than others do. – Jose Ortega Y Gasset

Hold yourself responsible for a higher standard than anybody expects of you. Never excuse yourself. – Henry Ward Beecher

Image: koratmember/FreeDigitalPhotos.net

Parstyd: Nie een maal nie, maar twee!

By Rian Truter on April, Sunday 1 2012 in 2012, Education, Life, Spiritual, Wine 10

Beyers vertel nou die dag dié storie en ek besef dadelik dit sal ‘n goeie tema vir ’n skoolhoof se saalperiode wees. Maar ook ’n baie gepaste post hier net voor Paasfees.

In die Bybel word daar baie na druiwe, wyn en of die wingerdstok verwys. Party bronne beweer tot so veel as 200 keer!

Die wyn waarvan daar in die Bybel gepraat word, is gewoonlik met water verdun en die wynmaakproses was nie so wetenskaplik soos ons dit vandag ken nie. Die druiwe is gepars en die sap is dan deur lappe gefiltreer. Om dit te bewaar, is dit in kleipotte of leersakke gestoor.

Wat egter vir die proses van wynmaak belangrik is, is die feit dat die druiwekorrel gebreek moet word sodat die sap kan uitkom. Die selletjies breek of bars en stel dan die kleur en geur van die druif vry.

Om die soet sap in droë wyn te verander, is ‘n gistingsproses nodig wat weer op sy beurt die suiker in alkohol omskakel. Behalwe vir die omskakel na alkohol, maak die gisting alles in die sap skoon. Dit reinig en suiwer.

Om ’n vonkelwyn te kry, word ’n basiswyn gemaak en daarna word dit nog ’n keer in ’n tenk of in die bottel gegis om die koolsuurgas te ontwikkel wat die bruisende borreltjies in die vonkelwyn vorm.

Nou waarom dié lang storie oor vonkelwyn?

Die analogie behoort voor die hand liggend te wees, want ons as gelowiges is net soos wyn.

Ons moet ook eers gebreek word om die sap en die kleur in ons te laat uitkom. By baie van ons stop die proses daar en ons vorder nie verder as ‘n druiwesapgeloof nie. Soet en lekker, maar sonder werklike substansie.

Ander weer gaan deur een gistingsproses en vorder tot ’n basiswyngeloof. Drinkbaar en verouder mooi met tyd.

Die gelukkiges onder ons kry die voorreg om twee keer gesuiwer of gelouter te word. Dit is in die meeste gevalle nie lekker nie en dit gaan gepaard met jeremiades en tonne betwyfeling. Maar as jy dit oorleef, dan is die borrels daar! Dan is die vonkelwyngeloof daar. Gereed om die prop te laat skiet en uit te jubbel dat ons Verlosser leef!

Om só te kan leef dat ander te alle tye die borrels in jou lewe sien en om saam te bid dat die Here ons daagliks soos vonkelwyn skoon sal maak – nie een keer nie, maar twee!

Ek is die ware wingerdstok en my Vader is die boer. – Johannes 15:1

Eat the bread with joy and
drink the wine with a merry heart. – Ecclesiastes 9

Men are like wine – some turn to vinegar, but the best improve with age. – Pope John XXIII, 1881-1963

Image: Indra Harsaputra

Is jy te kollegiaal?

By Rian Truter on March, Sunday 25 2012 in 2012, Life 6

Ons het ‘n kollegiale samelewing geword.

Desnieteenstaande die feit dat die woord kollega so steriel soos ‘n alkoholdepper is!

Kollega is amper net so goed soos ‘n enema. En dan is ek nog diskriminerend teenoor die woord enema, want die ding het ten minste ‘n funksie. Dit maak skoon!

Maar kollega hou jou so op ‘n armlengte-afstand. Dit laat jou nie te naby aan iemand kom nie. Dit maak jou nog nie sy vriend of sy pel nie!

Net so met sms’e. Hoekom nie iemand bel as sy verjaar nie? Ons stuur kollegiale sms’e en skryf op ons vriende se Facebookmure.

Makliker, hoor ek jou sê. Goedkoper, hoor ek iemand anders sê.

Snert! Dit is die kollegialiteit van ons samelewing, wil ek vir jou sê. Dit hou mense op ‘n afstand en nie so naby aan jou lyf nie.

Kom ons stop dié kollegialiteit en maak weer ons vriende ons pelle. Laat hulle jou stem hoor as hulle verjaar of as hulle siek is, want dit is net as ek jou stem hoor, dat ek weet hoe jy oor my voel.

I get by with a little help from my friends. – John Lennon

The problem with communication is the illusion that it has occurred. – George Bernard Shaw

Electric communication will never be a substitute for the face of someone who with their soul encourages another person to be brave and true. – Charles Dickens

Image: sippakorn/FreeDigitalPhotos.net

Dis hoe jy eindig wat saak maak!

By Rian Truter on March, Sunday 18 2012 in 2012, Education, Life 4

Daar word baie gesê dat dit nie is hoe jy die wedloop begin nie, maar hoe jy die wedloop voltooi.

As jy dit voltooi …

Om halfpad op te hou, lyk dit vir my, het ’n aanvaarbare norm van ons tyd geword. Ons het dan ook nog genoeg, goed gemotiveerde verskonings gereed om dié ophou mee te regverdig.

Verby is die dae dat jy dit wat jy begin, tot op die einde deurvoer.

Miskien het dit tyd geword dat ons weer ons kinders leer dat ’n mens alles wat jy aanpak, met dieselfde geesdrif moet afsluit as waarmee jy dit begin het. Al wen jy nie die resies nie.

Want dit gaan nie altyd oor wen nie. Dit gaan oor die klaarmaak. Om te kan sê ek het die Comrades gehardloop of ek het die Argus gery. Niemand wil eintlik weet hoeveelste jy gekom het nie. Die belangrikste is dat jy deelgeneem en klaargemaak het.

Saam met die klaarmaak, kan ons dalk ook ons kinders van deelname vertel. Ons staan deesdae so lekker op die kantlyn en kritiseer, want dis makliker om ander se pogings te beoordeel en te kritiseer as jou eie. ’n Mens stel jou mos net nie meer só bloot nie!

En terwyl ons nou besig is om ons kinders te onderrig, kan ons hulle ook leer dat die klaarmaak baie meer van jou karakter vertel as wat die wegspring ooit kan. Die finale oordeel oor ‘n poging lê baie keer in die strompel oor die wenstreep. In die val oor die hekkie en die weer opstaan. Dit lê in die strikkie om die geskenkpakkie en dit word vergestalt in die dankie-sê-briefie na die lekker kuier.

Dit is wat die mense gaan onthou. Die einde. Nie die wegspring uit die blokke nie. Almal kan wegspring, maar nie almal kan klaarmaak nie.

John Stephen Akhwari, marathonatleet van Tansanië, het tydens die Olimpiese Spele van 1968 in Mexiko nie die goue medalje verower nie. Ook nie die silwer of die brons nie. Inteendeel; hy het meer as ‘n uur na die wenner reeds aangekondig is, die wedloop voltooi! In die heel laaste plek.

Daar was nog net ’n paar toeskouers in die stadion oor toe Akhwari, stuikelend en met ’n bebloede verband om die been, die stadion instrompel. Maar van handdoek ingooi was daar geen sprake nie.

Die klein skare se applous het John Stephen oor die wenstreep gedra. Toe ’n verslaggewer hom vra waarom hy nie opgehou hardloop het nie, want daar was geen kans dat hy kon wen nie, het John Stephen verbaas geantwoord: My country did not send me to Mexico City to start the race. They sent me to finish.

Luister mooi: they send me to finish!

Dit is nie hoe ek begin nie, maar hoe ek klaarmaak.

Finish en klaar!

It is not the critic who counts: not the man who points out how the strong man stumbles or where the doer of deeds could have done better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood, who strives valiantly, who errs and comes up short again and again, because there is no effort without error or shortcoming, but who knows the great enthusiasms, the great devotions, who spends himself for a worthy cause; who, at the best, knows, in the end, the triumph of high achievement, and who, at the worst, if he fails, at least he fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who knew neither victory nor defeat. – Theodore Roosevelt

Inside a ring or out, ain’t nothing wrong with going down. It’s staying down that’s wrong. – Muhammad Ali

Success is the ability to go from one failure to another with no loss of enthusiasm. – Winston Churchill

Image: 312010/FreeDigitalPhotos.net

‘n Teerpad van ‘n ander kleur.

By Rian Truter on February, Sunday 26 2012 in 2012, Life 2

Take me home country roads sing oorlede John Denver terwyl die klippe onder my bakkie se wiele spat.

Behalwe vir die hitte, en die koue waarvan hulle vergeet het, was van die eerste dinge waarteen die Namakwalanders my met ons koms na Springbok gewaarsku het, die grondpaaie van die omgewing.

Nie dat die pad iets aan jou gaan doen nie. Nee, dit is eerder wat jy dink jy aan die pad kan doen. Want sien, jy glo baie gou dat ‘n grondpad eintlik maar net ‘n teerpad van ‘n ander kleur is. En jy begin dit dan so behandel.

En dit is dan net daar waar jy jou deeglik met jou oordeelsvermoë misgis en voor jy kan sê kokerboom, sit die grondpad wydsbeen oor jou! As jy gelukkig is, sal jy jou stommiteit kan oorvertel, maar daar is baie wat nie kon nie …

Grondpadry is baie soos die lewe. Dit is net as jy dink jy het hierdie oefening mooi onder die knie, dat die lewe jou onverwags uit die saal gooi.

Om ‘n groot lorrie op ‘n grondpad verby te gaan is een van die moeilikste en frustrerendste dinge waaraan ek kan dink. Jy kan niks sien aankom nie, want die stofwolke is so dig dat jy amper nie eens jou bakkie se neus kan uitmaak nie!

In die lewe kry ons ook baie spreekwoordelike lorries wat in ons pad kom. Baie lyk onmoontlik om by verby te kom en dit is amper of ons niks voor die lorrie kan sien nie. Of dit ‘n reguit stuk pad is en of daar ‘n draai is, dit weet jy nie. Maar in die meeste gevalle kom ons tog op een of ander gelyk stukkie pad om hierdie voortsnellende hindernis. En dan lê die pad weer wyd en oop voor ons.

Die ander pes van ‘n grondpad is die opskietklippe wat jou voertuig en voorruit kan tref. Baie keer kom jy ongeskonde uit jou grondpadryery, maar ander kere is daar ‘n prys te betaal. Soos ‘n gat in die voorruit.

Maar dit help nie om te lank daaroor te huil of te kla nie, want dit is deel van die grondpadpakket. Toe dit met my net anderkant Sesriem gebeur, en ek op die eerste beste Namibiër se skouer wou huil, toe sê hy: Meneer, dis Namibië dié. Wat verwag jy?

Dit is die lewe, Meneer. Wat verwag jy? Niemand kom ongeskonde uit die lewe nie. Party rol hul karre, ander kry klippe deur die ruit en ander vreet stof.

Ek wonder of Winston Churchill ooit grondpad gery het? Hy moes, want hy het eens op ‘n tyd gesê:

If you are going through hell, keep going!

Maar dit is eers as jy ‘n grondpad met ‘n fiets probeer aandurf, dat jy weet hóé onsimpatiek en ongenaakbaar só ‘n pad kan wees. Elke voertuig van voor en agter is soos ‘n persoonlike aanval op jou lewe. As jy net stof vreet dan is jy gelukkig …

As jy by die armsalige vent op sy fiets verby flits, besef jy hoe gelukkig jy is om hierdie pad in jou bakkie te kan aanpak. Dit kon ék op daardie fiets gewees het.

Die sleutel tot grondpadry is respek. Behandel daardie gruis met ‘n heilige ontsag.

En geniet dit, want dalk gaan jy daardie stuk pad net een keer in jou lewe ry…

The safest road to hell is the gradual one – the gentle slope, soft underfoot, without sudden turnings, without milestones, without signposts. – C.S. Lewis

You know, somebody actually complimented me on my driving today. They left me a little note on the windscreen, it said Parking Fine. – Tommy Cooper

Trying to predict the future is like trying to drive down a country road at night with no lights while looking out of the back window. – Peter Drucker

Wie nie waag nie …

By Rian Truter on February, Sunday 19 2012 in 2012, Life 0

Jy het ook al na programme op TV gekyk waar die deelnemer op die rand staan om sy geld te verdubbel, maar dan begewe sy moed hom en hy kies die veilige opsie … die geld wat hy reeds bymekaar gemaak het.

Ek wil dan my middelpaadjie in ’n pontytail knoop van frustrasie, maar gelukkkig is alle deelnemers nie só nie!

Nou die dag was daar ’n deelnemer, nogal so ’n vaal ene, wat nie ’n banggat was nie.

Toe dit by dubble or quits kom, toe besluit hy om te waag. Braaf of dom, hoor ek jou sê, maar hy het hom voorgeneem om as hy dink hy weet die antwoord, dan gaan hy waag.

En hy het presies dít gedoen. En sy geld verdubbel.

Want sien, sy filosofie was: Ek gaan dalk nooit weer ’n kans kry om iets só waaghalsig aan te vang nie. Wen ek, dan kan ek vir altyd daaroor praat; verloor ek, dan kan ek vir altyd praat oor die kans wat ek deur my vingers laat glip het.

En praat sal hy kan praat! Tot selfs lank na hy die geld uitgegee het.

Wat ’n great filosofie! Daar loop net te veel mense op hierdie aardbol rond wat niks het om oor te praat nie, want hulle speel altyd veilig. Baie veilig …

Na al my jare begin ek glo die lewe gaan nie net oor veilig speel nie. Jy gaan nêrens kom met jou voet altyd op die rem nie.

The person who has had a bull by the tail once has learned 60 or 70 times as much as a person who hasn’t. – Mark Twain

Either you decide to stay in the shallow end of the pool or you go out in the ocean. – Christopher Reeve

The man who viewed the world at 50 the same as he did at 20 has wasted 30 years of his life. – Muhammad Ali

Image: David Castillo Dominici / FreeDigitalPhotos.net

← Previous 1 … 6 7 8 … 11 Next →