Om Piesangs & Jellietots se eerste verjaarsdag te vier, gaan daar vir alle intekenaars ‘n lekker verjaardaggeskenk wees! Hou hierdie spasie dop!
Finale reëlings verskyn volgende week hier. Wakker wees! If you snooze you lose!
Archive | 2012
Is jy te kollegiaal?
Ons het ‘n kollegiale samelewing geword.
Desnieteenstaande die feit dat die woord kollega so steriel soos ‘n alkoholdepper is!
Kollega is amper net so goed soos ‘n enema. En dan is ek nog diskriminerend teenoor die woord enema, want die ding het ten minste ‘n funksie. Dit maak skoon!
Maar kollega hou jou so op ‘n armlengte-afstand. Dit laat jou nie te naby aan iemand kom nie. Dit maak jou nog nie sy vriend of sy pel nie!
Net so met sms’e. Hoekom nie iemand bel as sy verjaar nie? Ons stuur kollegiale sms’e en skryf op ons vriende se Facebookmure.
Makliker, hoor ek jou sê. Goedkoper, hoor ek iemand anders sê.
Snert! Dit is die kollegialiteit van ons samelewing, wil ek vir jou sê. Dit hou mense op ‘n afstand en nie so naby aan jou lyf nie.
Kom ons stop dié kollegialiteit en maak weer ons vriende ons pelle. Laat hulle jou stem hoor as hulle verjaar of as hulle siek is, want dit is net as ek jou stem hoor, dat ek weet hoe jy oor my voel.
I get by with a little help from my friends. – John Lennon
The problem with communication is the illusion that it has occurred. – George Bernard Shaw
Electric communication will never be a substitute for the face of someone who with their soul encourages another person to be brave and true. – Charles Dickens
Image: sippakorn/FreeDigitalPhotos.net
Dis hoe jy eindig wat saak maak!
Daar word baie gesê dat dit nie is hoe jy die wedloop begin nie, maar hoe jy die wedloop voltooi.
As jy dit voltooi …
Om halfpad op te hou, lyk dit vir my, het ’n aanvaarbare norm van ons tyd geword. Ons het dan ook nog genoeg, goed gemotiveerde verskonings gereed om dié ophou mee te regverdig.
Verby is die dae dat jy dit wat jy begin, tot op die einde deurvoer.
Miskien het dit tyd geword dat ons weer ons kinders leer dat ’n mens alles wat jy aanpak, met dieselfde geesdrif moet afsluit as waarmee jy dit begin het. Al wen jy nie die resies nie.
Want dit gaan nie altyd oor wen nie. Dit gaan oor die klaarmaak. Om te kan sê ek het die Comrades gehardloop of ek het die Argus gery. Niemand wil eintlik weet hoeveelste jy gekom het nie. Die belangrikste is dat jy deelgeneem en klaargemaak het.
Saam met die klaarmaak, kan ons dalk ook ons kinders van deelname vertel. Ons staan deesdae so lekker op die kantlyn en kritiseer, want dis makliker om ander se pogings te beoordeel en te kritiseer as jou eie. ’n Mens stel jou mos net nie meer só bloot nie!
En terwyl ons nou besig is om ons kinders te onderrig, kan ons hulle ook leer dat die klaarmaak baie meer van jou karakter vertel as wat die wegspring ooit kan. Die finale oordeel oor ‘n poging lê baie keer in die strompel oor die wenstreep. In die val oor die hekkie en die weer opstaan. Dit lê in die strikkie om die geskenkpakkie en dit word vergestalt in die dankie-sê-briefie na die lekker kuier.
Dit is wat die mense gaan onthou. Die einde. Nie die wegspring uit die blokke nie. Almal kan wegspring, maar nie almal kan klaarmaak nie.
John Stephen Akhwari, marathonatleet van Tansanië, het tydens die Olimpiese Spele van 1968 in Mexiko nie die goue medalje verower nie. Ook nie die silwer of die brons nie. Inteendeel; hy het meer as ‘n uur na die wenner reeds aangekondig is, die wedloop voltooi! In die heel laaste plek.
Daar was nog net ’n paar toeskouers in die stadion oor toe Akhwari, stuikelend en met ’n bebloede verband om die been, die stadion instrompel. Maar van handdoek ingooi was daar geen sprake nie.
Die klein skare se applous het John Stephen oor die wenstreep gedra. Toe ’n verslaggewer hom vra waarom hy nie opgehou hardloop het nie, want daar was geen kans dat hy kon wen nie, het John Stephen verbaas geantwoord: My country did not send me to Mexico City to start the race. They sent me to finish.
Luister mooi: they send me to finish!
Dit is nie hoe ek begin nie, maar hoe ek klaarmaak.
Finish en klaar!
It is not the critic who counts: not the man who points out how the strong man stumbles or where the doer of deeds could have done better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood, who strives valiantly, who errs and comes up short again and again, because there is no effort without error or shortcoming, but who knows the great enthusiasms, the great devotions, who spends himself for a worthy cause; who, at the best, knows, in the end, the triumph of high achievement, and who, at the worst, if he fails, at least he fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who knew neither victory nor defeat. – Theodore Roosevelt
Inside a ring or out, ain’t nothing wrong with going down. It’s staying down that’s wrong. – Muhammad Ali
Success is the ability to go from one failure to another with no loss of enthusiasm. – Winston Churchill
Image: 312010/FreeDigitalPhotos.net
Op wieke van die wind
My goeie vriend, Stoney Steenkamp van Bredasdorp, is hierdie week die gasskrywer op P&J. Stoney is ’n professionele pensioenaris en ’n rolmodel van hoe jy na jou dagwerk moet leef! Hoekom wil mens nou op `n motorfiets die land deurkruis?
Die antwoord is eenvoudig; as jy dit nog nooit gedoen het nie, sal jy nooit weet hoe lekker dit is nie. Daardie gevoel van vryheid, die reuk van die veld, die wind wat aan jou pluk en dan natuurlik die avontuurlus wat dit in `n mens wakker maak, is onbeskryflik.
Ek wou eerstehands hierdie gevoel van vryheid, waarvan so baie gepraat word, ervaar. En so begin my eerste grondpadtoer saam met twee goeie vriende.
Om vir `n paar dae met `n motorfiets te toer, veral in eensame gebiede, moet jy anders kan dink en daarvolgens kan beplan. Jy moet groot dink, maar klein en min pak, want sien die spasie op `n motorfiets is mos maar min.
So begin die items wat moet saam gestalte kry: `n klein 1-mantentjie, `n klein slaapsakkie, braairoostertjie, gasstofie en net die nodige klere. As jy al die klein items bymekaar het, dan moet jy weer prioritiseer, want nog steeds kan alles nie saamgaan nie.
Ek vertrek die Maandagoggend vroeg vanaf Bredasdorp, onderskep die R62 kort duskant Barrydale en ontmoet my reisgenote op Oudtshoorn. Hiervandaan is die beplanning oor die Swartberge, dan af in Gamkapoort (Die Hel), terug oor Prins Albert, Merweville, Fraserburg, Sutherland, Middelpos, Calvinia, met die Calvinia Ceres Karoopad (skynbaar die langste stuk reguit grondpad) tot in Clanwilliam. Hiervandaan deur die Cederberge, in `n suidelike rigting deur die Koue Bokkeveld om die Klein Karoo weer by Montagu binne te kom.
By Oudtshoorn word my motorfiets amper koorsagtig met onderdele (voetrus/pedale), wat skynbaar nie breed genoeg is vir die doel nie, gemodifiseer. My tegniese vriend doen die werkie in `n japtrap en nadat ons weer voorraadopname gedoen het, vertrek ons via die Swarbergpas, om sowat een uur later te begin afsak in die Hel in.
Ek het nooit kon dink dat ek ooit dié gevaarlike pas met `n motorfiets sou aandurf nie. Wat `n belewenis was dit nie! Om telkemale stil te hou en net die omgewing in te asem, was ongelooflik.
Ons oornag in die wilderniskampgebied en durf (versigtig) weer die pas aan; hierdie keer in Prins Abert se rigting. Hier vul ons brandstof aan en vertrek na Fraserburg oor Merweville. Die grondpaaie hier is in `n goeie toestand en ons kan redelik vinnig vorder om dan juis die heel lekkerste van so `n avontuur te kan beleef; die stilhou in die middel van nêrens om die grootheid van hierdie pragtige deel van ons land te kan inneem. Die oneindige horisonne, silhoeëtte van berge in die vertes, windpompe wat onverstoord draai, plaasdamme en alles wat sinoniem kan wees met die Karoo.
Ons reis vorder gedurende die volgende vyf dae en elke dag word my gees versterk met die eenvoudige maar tog die mees vervulde ervaringe; om saam met goeie vriende te reis, om sommer net oor die klein dingetjies liries te raak. Om uitbundig te lag en die prag en praal van die Karoo te kan beleef.
Ons stop op afgeleë plekkies en swem in plaasdamme, ontmoet die mees fantastiese mense, wat met groot dankbaarheid leef en met min tevrede is. In die aande word tent opgeslaan, vuurgemaak en sterre gekyk. Waar in die wêreld kan die naghemel mooier lyk as in die Karoo. Dis dan wat ek onwillekeurig dink aan die gedig en gebed van `n goeie vriend:
Onse Hemelse Vader.
Wees my genadig en bring u Koningkryk nader.
Help my om te glo en te aanvaar,
te besef alles is nie aan die mens geopenbaar.
Laat my weer word soos `n onskuldige kind,
laat my twyfel verdwyn op wieke van die wind.
So eindig `n fantastiese motorfietstoer. Sal ek dit weer wil doen?
Beslis! Die volgende toer word reeds beplan!
Ons dink groot: om die sirkel om die Groot Karoo nog wyer te trek, om met minder klein goedjies oor die weg te kom en om die skoonheid van ons land en die genade van God, soos die sterre van die Karoo nog helderder te ervaar.
Let us so live that when we come to die even the undertaker will be sorry. – Mark Twain
Wat my betref, reis ek nie om na enige plek te gaan nie, maar om te gaan. Ek reis om te reis. Die groot ding is om te beweeg. – Robert Louis Stevenson
One who does not travel will not know the value of men. – Moroccan proverb
-
- Stoney en sy ysterperd(e)
-
- Pierre du Plessis en Dave Knoesen, oud-Silwer Valke, het die kajuit vir die saal van hul ysterperd verruil
-
- Swem, Stoney, swem! Die koue water van die Cederberge
-
- Wie’s bang? Pierre maak gereed vir die gevaar
-
- So pak mens!
Stoney en sy ysterperd(e)
Is skool ‘n dinosourus?
As jy vandag met mense oor die onderwys praat, frons hulle onwillekeurig. Dit is nou net nadat hulle hul so vinnig moontlik uit die voete gemaak het!
Almal is dit egter eens dat sake nie te rooskleurig lyk nie. Van prof Jonathan tot swanger Sannie, wat nou reeds wroeg oor na watter laerskool sy hulle kind na toe moet stuur.
Almal het ‘n verklaring vir die onderwysmoeras waarin ons ons bevind. Dit is die regering se skuld dat dinge nou só lyk in die onderwys. Gerieflikheidshalwe word vergeet dat dié probleem reg oor die wêreld bestaan. Die verandering van die kurrikulum moet die skuld kry en dan praat ons nie eens van swak en lui onderwysers nie!
Die koppe knik, soos die hondjie in die Cortina se agterruit, instemmend saam.
Maar niemand het regtig ’n sinvolle oplossing nie.
Niemand sê hardop soos Seth Godin dat large-scale education was not developed to motivate kids or to create scholars. It was invented to churn out adults who worked well within the system. Scale was more important than quality, just as it was for most industrialists.
En as jy hierdie feit vir hulle uitlig, knik die koppe nog meer verwoed saam. Die hondjie in die Cortina begin soos die energizer hasie lyk.
Maar niemand doen iets hieraan nie. Môre gaan onderwysers weer terug klas toe en doen dieselfde as al die jare tevore. Ouers stuur steeds hulle kinders na skole wat dieselfde prosesse as 150 jaar gelede volg. En niemand staan vir ’n oomblik stil en bevraagteken wat besig is om te gebeur nie!
Hoe kan enige iemand dan verwag dat onderwys moet beter word?
Gelukkig is daar twee stemme wat opgaan en pleit dat mense dringend en indringend na onderwys moet kyk. Voor dit heeltemal te laat is.
Hulle is Seth Godin en sir Ken Robinson.
Seth Godin het pas ‘n 30 000 woord manifes die lig laat sien waarin hy die rol en die doel met/van skole onder die vergrootglas plaas.
The economy has changed, probably forever.
School hasn’t.
School was invented to create a constant stream of compliant factory workers to the growing businesses of the 1900s. It continues to do an excellent job at achieving this goal, but it’s not a goal we need to achieve any longer.
In this 30,000 word manifesto, I imagine a different set of goals and start (I hope) a discussion about how we can reach them. One thing is certain: if we keep doing what we’ve been doing, we’re going to keep getting what we’ve been getting.
Our kids are too important to sacrifice to the status quo.
Gaan lees asseblief wat hy te sê het by www.squidoo.com/stop-stealing-dreams Die hele dokument, eintlik ’n e-boek, kan gratis en verniet afgelaai word.
Sir Ken Robinson sê op sy beurt in Changing Education Paradigms ook soos Godin dat ons steeds besig is om dieselfde metodiek, soos net na die industriële rewolusie, in ons skole te volg en toe te pas. Die wêreld het verander, maar ons gebruik steeds ‘n onderwyssisteem wat 150 jaar gelede toepaslik was!
It used to be simple: the teacher was the cop, the lecturer, the source of answers, and the gatekeeper to resources. All rolled into one.
The internet is making the role of the gatekeeper unimportant. Redundant. Even wasteful.
If there’s information that can be written down, widespread digital access now means that just about anyone can look it up. We don’t need a human being standing next to us to lecture us on how to find the square root of a number or sharpen an axe.
What we need is someone to persuade us that we want to learn these things, and someone to push us or encourage us or create a space where we want to learn to do them better. (S.Godin)
Gaan laai asseblief Seth se manifes af. Lees dit en gee dit vir skoolhoofde, onderwysers en ouers.
En begin vrae vra oor waarmee ons in ons skole besig is.
Insanity: doing the same thing over and over again and expecting different results. – Albert Einstein
Nothing in the world is more dangerous than sincere ignorance and conscientious stupidity. – Dr. Martin Luther King, Jr.
The difference between school and life? In school, you’re taught a lesson and then given a test. In life, you’re given a test that teaches you a lesson. – Tom Bodett
‘n Teerpad van ‘n ander kleur.
Take me home country roads sing oorlede John Denver terwyl die klippe onder my bakkie se wiele spat.
Behalwe vir die hitte, en die koue waarvan hulle vergeet het, was van die eerste dinge waarteen die Namakwalanders my met ons koms na Springbok gewaarsku het, die grondpaaie van die omgewing.
Nie dat die pad iets aan jou gaan doen nie. Nee, dit is eerder wat jy dink jy aan die pad kan doen. Want sien, jy glo baie gou dat ‘n grondpad eintlik maar net ‘n teerpad van ‘n ander kleur is. En jy begin dit dan so behandel.
En dit is dan net daar waar jy jou deeglik met jou oordeelsvermoë misgis en voor jy kan sê kokerboom, sit die grondpad wydsbeen oor jou! As jy gelukkig is, sal jy jou stommiteit kan oorvertel, maar daar is baie wat nie kon nie …
Grondpadry is baie soos die lewe. Dit is net as jy dink jy het hierdie oefening mooi onder die knie, dat die lewe jou onverwags uit die saal gooi.
Om ‘n groot lorrie op ‘n grondpad verby te gaan is een van die moeilikste en frustrerendste dinge waaraan ek kan dink. Jy kan niks sien aankom nie, want die stofwolke is so dig dat jy amper nie eens jou bakkie se neus kan uitmaak nie!
In die lewe kry ons ook baie spreekwoordelike lorries wat in ons pad kom. Baie lyk onmoontlik om by verby te kom en dit is amper of ons niks voor die lorrie kan sien nie. Of dit ‘n reguit stuk pad is en of daar ‘n draai is, dit weet jy nie. Maar in die meeste gevalle kom ons tog op een of ander gelyk stukkie pad om hierdie voortsnellende hindernis. En dan lê die pad weer wyd en oop voor ons.
Die ander pes van ‘n grondpad is die opskietklippe wat jou voertuig en voorruit kan tref. Baie keer kom jy ongeskonde uit jou grondpadryery, maar ander kere is daar ‘n prys te betaal. Soos ‘n gat in die voorruit.
Maar dit help nie om te lank daaroor te huil of te kla nie, want dit is deel van die grondpadpakket. Toe dit met my net anderkant Sesriem gebeur, en ek op die eerste beste Namibiër se skouer wou huil, toe sê hy: Meneer, dis Namibië dié. Wat verwag jy?
Dit is die lewe, Meneer. Wat verwag jy? Niemand kom ongeskonde uit die lewe nie. Party rol hul karre, ander kry klippe deur die ruit en ander vreet stof.
Ek wonder of Winston Churchill ooit grondpad gery het? Hy moes, want hy het eens op ‘n tyd gesê:
If you are going through hell, keep going!
Maar dit is eers as jy ‘n grondpad met ‘n fiets probeer aandurf, dat jy weet hóé onsimpatiek en ongenaakbaar só ‘n pad kan wees. Elke voertuig van voor en agter is soos ‘n persoonlike aanval op jou lewe. As jy net stof vreet dan is jy gelukkig …
As jy by die armsalige vent op sy fiets verby flits, besef jy hoe gelukkig jy is om hierdie pad in jou bakkie te kan aanpak. Dit kon ék op daardie fiets gewees het.
Die sleutel tot grondpadry is respek. Behandel daardie gruis met ‘n heilige ontsag.
En geniet dit, want dalk gaan jy daardie stuk pad net een keer in jou lewe ry…
The safest road to hell is the gradual one – the gentle slope, soft underfoot, without sudden turnings, without milestones, without signposts. – C.S. Lewis
You know, somebody actually complimented me on my driving today. They left me a little note on the windscreen, it said Parking Fine. – Tommy Cooper
Trying to predict the future is like trying to drive down a country road at night with no lights while looking out of the back window. – Peter Drucker
Wie nie waag nie …
Jy het ook al na programme op TV gekyk waar die deelnemer op die rand staan om sy geld te verdubbel, maar dan begewe sy moed hom en hy kies die veilige opsie … die geld wat hy reeds bymekaar gemaak het.
Ek wil dan my middelpaadjie in ’n pontytail knoop van frustrasie, maar gelukkkig is alle deelnemers nie só nie!
Nou die dag was daar ’n deelnemer, nogal so ’n vaal ene, wat nie ’n banggat was nie.
Toe dit by dubble or quits kom, toe besluit hy om te waag. Braaf of dom, hoor ek jou sê, maar hy het hom voorgeneem om as hy dink hy weet die antwoord, dan gaan hy waag.
En hy het presies dít gedoen. En sy geld verdubbel.
Want sien, sy filosofie was: Ek gaan dalk nooit weer ’n kans kry om iets só waaghalsig aan te vang nie. Wen ek, dan kan ek vir altyd daaroor praat; verloor ek, dan kan ek vir altyd praat oor die kans wat ek deur my vingers laat glip het.
En praat sal hy kan praat! Tot selfs lank na hy die geld uitgegee het.
Wat ’n great filosofie! Daar loop net te veel mense op hierdie aardbol rond wat niks het om oor te praat nie, want hulle speel altyd veilig. Baie veilig …
Na al my jare begin ek glo die lewe gaan nie net oor veilig speel nie. Jy gaan nêrens kom met jou voet altyd op die rem nie.
The person who has had a bull by the tail once has learned 60 or 70 times as much as a person who hasn’t. – Mark Twain
Either you decide to stay in the shallow end of the pool or you go out in the ocean. – Christopher Reeve
The man who viewed the world at 50 the same as he did at 20 has wasted 30 years of his life. – Muhammad Ali
Image: David Castillo Dominici / FreeDigitalPhotos.net
Life is easy, boet!
In a previous post I confessed that I have only read Scott Peck’s book The road less travelled up to page 7. There he wrote the following:
Life is difficult.
This is a great truth, one of the greatest truths.
Once we truly know that life is difficult – once we truly understand and accept it – then life is no longer difficult.
Because once it is accepted, the fact that life is difficult no longer matters.
Many a day I wonder who’s to blame for this difficult life we live. And is life really meant to be so difficult?
Who’s to blame? That’s the easy part!
We are to blame. We are fully responsible because we are never satisfied with what we have. We always want more. More money, more fame and more power. When will enough be enough?
We create this crazy spinning-top life and when it spins out of control we cannot understand why it did just that.
But it’s also the simple things that add to this crazy life we lead.
Take passwords as an example. This week I had to draft a document with all the passwords I have to remember. It started with the alarm code of our house. Then this code needed a password for when the alarm went off. When the alarm went off, I need a secure password to verify to the security company that I am me. Or is it I am him? And to get into my computer to pay the alarm company I need a password for my EFT at the bank! And so the crazy spiral continues!
In stark contras to all of this, I discovered that there are people who need no passwords to live their life. People like Jon Jandai.
Life is easy says, Jon Jandai. Why do we have to make it so difficult?
After pursuing “success” in Bangkok for several years, Jon dropped out of university to return to village life. There, he went back to the life he knew as a child, working 2 months of the year to grow rice (with an additional 15 minutes a day to grow vegetables), dug a couple of fish ponds, built his own homes using earthen bricks, and gave up buying clothes. Jon contends that to be happy, we cannot just rely on money; we have to reconnect with each other.
I think he’s got the right password to life. What do you think? Let me know by posting a comment.
Click on the link below and have a look at Jon Jandai’s philosophy on life. (It takes a few seconds to play! Remember… patience!)
http://www.karmatube.org/videos.php?id=2747
Kamp Staaldraad by die werk
’n Mens kan by almal iets leer.
Selfs by die swakste en onkapabelste base.
Loutere snert! was my eerste reaksie as jong onderwyser op hierdie stelling. Eers later het ek besef jy leer by dié mense wat om nié te doen nie!
Gedurende die week vertel iemand my van sy kind wat so onsensitief deur ‘n baas behandel word. Amper onmenslik.
’n Mens sou nou dink dat ek teen hierdie tyd begrip vir base moet hê, maar as dit my kind was, sou ek dié baas ’n paar spreekwoordelike taai klappe gaan gee het!
Nie net omdat dit my kind sou wees nie, maar omdat iemand wat die baasbadge dra darem die 101-kursus van hoe om met mense te werk, moes geslaag het. Dit is darem die minimum vereiste wat van enige baas verwag kan word.
Maar helaas, miskien in ’n volmaakte wêreld!
In ’n wêreldwye navorsingstudie deur Towers Watson is daar bevind dat minder as 30% van werkers voel dat hulle base opreg in hulle persoonlike welstand belangstel. In ander navorsing oor hierdie onderwerp is bevind dat werknemers wat gedurig deur hul base gekritiseer word ‘n 30% groter kans op hartsiektes het as die gelukkiges wat ’n baas het wat na hulle luister en wie hulle af en toe ’n bietjie lof toeswaai.
En dit is nie net komplimente wat saak maak nie. Dis meer as dit.
Werknemers wil weet dat hy/sy as persoon waardeer word. Dat dit wat hulle by die werk doen, waardeer word en dat dit bydra tot die groot geheel. En dat hul poging(s) raakgesien word.
Nou hoekom sukkel base dan so met hierdie eenvoudige vaardigheid?
Volgens Tony Schwartz is dit omdat ons nie die taal van positiewe emosies by die werkplek vlot kan praat nie. Heartfelt appreciation is a muscle we’ve not spent time building, or felt encouraged to build.
We’re more experienced at expressing negative emotions – reactively and defensively, and often without recognizing their corrosive impact on others until much later, if we do at all.
Nou as die baas nie omgee vir ander nie, waarom sal die werkers dan? Of omgee vir die maatskappy, skool of gesin? En voor ons kan sê Ghernobyl is ons kniediep in toksiese, emosionele afval.
Seth Godin meen dat omgee nie geld kos nie. Dit verg net inspanning. (miskien is dit die bestuur van die sogenaamde bottomline wat baie base se omgee stomp maak?)
Caring, it turns out, is a competitive advantage, and one that takes effort, not money.
Like most things that are worth doing, it’s not so easy at first and the one who cares isn’t going to get a standing ovation from those that are merely phoning in. I think it’s this lack of early positive feedback that makes caring in service businesses so rare.
As my kind vanjaar moes begin werk, sou ek gehoop het hy kry ‘n baas wat omgee en verstaan. Omdat hy/sy omgee, sou my kind as gevolg van sy /haar eerlike omgee gemotiveerd wees. Hy sou geborge voel en daarom sou hy vry kon wees om sy beste te lewer. En baie meer te gee as wat die salaristjek groot is.
Ek laat die laaste woord aan Leo Buscaglia oor:
Too often we underestimate the power of a touch, a smile, a kind word, a listening ear, an honest compliment, or the smallest act of caring, all of which have the potential to turn a life around.
Wil base dan nie ook goeie base vir hul eie kinders hê nie?
Wonder net?
The trouble with the world is that the stupid are so confident while the intelligent are full of doubt. – Bertrand Russell
The best leaders talk with people, not at them. – Susan Scott
Compassion is not religious business, it is human business, it is not luxury, it is essential for our own peace and mental stability, it is essential for human survival. – Dalai Lama
Image: Michelle Meiklejohn/FreeDigitalPhotos.net
Corius Visser haal die engel uit die druif
Corius Visser en die uwe
Op die N2 lê Tafelberg deinserig in die verte en wag. Ek is oppad terug na my besoek aan Corius Visser op Croydon Estate en eensklaps onthou ek die volgende woorde uit Opperman se gedig Carrara:
… met beitels en die hamer brok vir brok
die klipkors óm hulle heen wegkap.
Miskien het dié onthou opgevlam omdat die ooreenkomste tussen die beeldhouer en die wynmaker net te vanselfsprekend is om mis te kyk. Meer spesifiek, hulle totale nederigheid om die sukses van hul skepping nie aan hulle eie vermoëns toe te reken nie, maar aan dié van oorvloedige genade.
Soos Michelangelo voel Corius Visser, wynmaker van Croydon, dat hy maar net die onsluiter van die skepping is wat reeds voor en sonder hom deur die natuur gevorm is. Net soos Michelangelo die vlermuis en Dawid uit die marmer verlos, so verlos Corius die die wyn uit die korrel. Beide reeds deur God gevorm.
Die ooreenkomste hou eintlik hier op, want anders as Michelangelo het Corius in Goodwood grootgeword en matrikuleer hy gedurende 1993 aan die Hoërskool President. Hy sê skool was vir hom lekker en hy het wyd deelgeneem; van rugby (Cravenweek) tot sing in die koor en debat. Maar hy het reeds op skool geweet hy wil gaan wyn maak. Of gaan boer, want die grond en boerdery was in sy bloed.
Corius in die wingerd op Croydon
Amper iets geneties, hierdie beheptheid met die grond. As ’n mens op Corius se stamboom sou terugloop, sal jy vind dat sy voorgeslagte almal iets met die grond te doen gehad het. Mense wat naby die aarde leef en met hulle hande kan werk. Sy oupa was ’n houtkapper in die Knysnabos en op een van sy ooms se plaas, is hy van kleins af stelselmatig in die landboubedrywighede ingelyf.
Geen wonder dat hy besluit het om na skool Elsenburg Landbou Kollege toe te gaan nie. Daar het hy Wingerd en Wynkunde, asook grootvee bestudeer.
Na Elsenburg het hy op Vredendal by Lausanne Melkery met die wingerd, groente en sommer alles wat voor gekom het, gaan werk. Corius sê, alhoewel hy nooit diensplig gedoen het nie, glo hy sy vyf jaar in die Olifantsriviervallei was so na aan dit as wat jy kan kry. Van vroegdag tot laat aande gewerk en baie ondervinding opgedoen.
Teen die jaar 2000 het die skeppende muse in hom hom weer beetgepak en hy het geweet hy kan nie net boer nie. Hy wou iets maak. Iets skep. Hy gaan werk op Kleine Zalze en leer verder van die wingerd. Hierna kom Knorhoek aan die beurt waar hy meer van die wynmakery leer en later begin hy saam met Beyers Truter en Abri Beeslaar wyn maak op Kanonkop. Gedurende die dag geboer en saans wyn gemaak.
Aangesig van die kelder op Croydon
Sy groot kans breek in 2005 aan toe hy as wynmaker op Croydon Estate aangestel word. By Croydon was hy van die begin af deel van alles wat daar gedoen en beplan is. Van die aanplant van die wingerd tot by die uitleg van die kelder. Die eerste wyn van die wingerd wat hy help aanplant het, was ’n oomblik in sy lewe wat hy nooit sal vergeet nie.
Corius is nie iemand vir pryse en toekennings nie, maar hy laat val darem dat sy wyne vanaf 2008 nog nooit minder as vier sterre in die bekende Platterwyngids gekry het nie!
Om Corius nog beter te leer ken, het ek hom die volgende vrae gevra:
1. Hoekom het jy ’n wynmaker geword?
Ek was my hele lewe lank geïnteresseerd in wynmaak. Ek hou daarvan om iets te skep. As ek ’n melkboer was, sou ek seker kaas gemaak het. Of konfyt as ek met tamaties geboer het!
2. Wat is die beste wyn wat jy gemaak het?
2003 Cabernet Sauvignon van Knorhoek en die 2009 Croyden Covenant.
3. Wat is die beste wyn wat jy al gedrink het?
2006 Château Latour Premier Grand Cru en ‘n 1998 Kanonkop Paul Sauer
4. As jy nie ’n wynmaker was nie, wat dan anders?
Dalk ’n onderwyser? Ek geniet mense en deel graag kennis.
5. Wat is nog op jou bucket list oor?
Om nog ’n great wyn vir Croydon te maak. ’n Top Cape Blend en Top Tien pinotage.
Verouderingskelder op Croydon
6. Watter troeteldier(e)?
Ek is hooked op Bassets. Ek het twee.
7. Wat is jou geliefkoosde TV-program?
Ek luister liewer radio.
8. Wat sing jy in die kelder/stort/kar?
Ek is baie lief vir musiek, veral klassiek en my belangstelling is wyd. Maar ek sing nie sommer nie.
9. Wat is jou lewensmotto?
Om elke aand my oë te kan toemaak en vrede te hê met die dag wat verby is.
10. Wat dink jy van bokswyn?
Enige wyn kan lekker wyn wees. Ek het geen vooroordeel teen bokswyn nie.
11. Wat drink jy as jy nie jou eie wyn drink nie?
Beyerskloof of Kanonkop. Ek is ’n rooiwyndrinker met net hier en daar wit.
12. Wat was die kultivar van die water wat Jesus in wyn verander het?
Pinotage
13. Tent of Hotel?
Tent
14. Hoe ontspan jy?
Duik. Sit op my skoonouers se plaas op Uniondale en braai elke dag skaapribbetjies. Luister mooi musiek of gaan stap in die berg.
In die proeglas:
Covenant 2009 Pinotage
Climate: The weather of 2009 growing season was ideal for the production of quality grapes. The season started off with a good wet and cold winter andrain that carried on well into spring. These cooler conditions carriedforward in to the summer and created the opportunity of longer ripeningperiods. This resulted in well structured and balanced wines with good colour, intensity and fruit.
Soils: A mixture of sand, clay and stone on a bed of solid clay
Trelissing: Six wire hedge system
Age : Young vineyards planted in December 2005
Production: 5 Tons per Hectare
Vinfication: Five days on the skins in open fermenters. Fermented at 27 degrees Celsius. Punched down and pump overs on regular intervals. Aged in small 225 Liter barrels for twenty months.
Description: Croydon lies under the gaze of the Helderberg Mountains and has been established as the first Beyers Truter Signature Residential wine estate. Uniquely, its vineyards and wine are co-owned by the home owners of the estate who enjoy being part of the winemaking process. The soils and breezes of Falsebay make Croydon perfectly suited for red wine production. This full-bodied elegant wine has rich black berry flavours, with hints of herbs and dark fruit flavours on the palate. Hand selected from the best barrels, this wine will age for years to come. Best suited to enjoy with ostrich or venison.
Cultivars: Pinotage (100%)
Analyses: Alk % RS TA Va Tot So2 Free So2 pH
13.69 1.2 6.4 0.80 113 28 3.65
**** John Platter 2012
Tel: (021) 483 3610
The discovery of a wine is of greater moment than the discovery of a constellation. The universe is too full of stars. – Benjamin Franklin
What is the definition of a good wine? It should start and end with a smile. – William Sokolin
When it comes to wine, I tell people to throw away the vintage charts and invest in a corkscrew. The best way to learn about wine is the drinking. – Alexis Lichine