Tag Archives | Brand

For he’s a jolly good Fellow!

By Rian Truter on September, Thursday 8 2011 in 2011, Education, Leadership, Life 4

Ons bloed is Groen! Hier kom die Bokke!

Dit lyk my ons Minister van Sport, die agbare Fikile Mbalula, het ook Dale Carnegie se boek How to win friends and influence people gelees?

Klaarblyklik het daar sedert ek die boek gelees het ‘n hoofstuk bygekom. Naamlik: Hoe om in Afrikaans te vloek en vriende te maak.

Dat Afrikaans ‘n kragtige taal is, dit weet almal van ons wat dit van kindsbeen praat. En dat daar seker min tale in die wêreld is wat by Afrikaans kan kers vashou as dit by vloekwoorde kom!

Die heer Fikile het dit ook seker gesnap, want waarom anders sal hy ons Springbokke opdrag gee om hulle te moer? En hulle te bliksem?

Miskien wou hy hulle met Kill the Kiwi aanhits, maar het hom bedink en gedog die plakaat wat hy in die skare sien, was deel van sy toespraak. Of dalk het die jolige atmosfeer hom terug geneem na sy dae as ANC Jeugliga-voorsitter. Dit was nou voor onse Julius M.

Die skare was egter in hulle noppies, want hier praat die agbare minister, wat meegehelp het dat hulle geliefde bok nou ‘n laaste staanplek op die trui se mou gekry het, húlle taal. En boonop sterk woorde. Woorde wat hulle verstaan. For he’s a jolly good fellow …

Ek dink arme Bakkies Botha was totaal verward. Wat moet hy nou doen? Hulle bliksem of uitlos?

Ek hoop Minister Fikile gaan opdraf as ons manne sy opdrag letterlik opneem en ons met 13 man moet speel. Want dit wil lyk dat as hy praat, luister hulle.

Die minister moes dieselfde woordeskat tydens personeelsessies gebruik het, want na die SA Sporttoekennings in Sun City vanjaar, het sy personeel blykbaar ‘n hotelkamer wat R60 000 per nag kos se versiering eiehandig verander. Maar hulle sê dis kwaadwillige liegstories.

Ek hoop dit was Minister Mbalula se laaste spanpraatjie aan enige sportspan – behalwe aan ons boksers. Hulle het dit nodig, want hulle word gewoonlik net gemoer.

Ek wil aanbeveel dat die minister die betrokke hoofstuk weer, maar met meer aandag, gaan deurlees. Êrens mis hy ‘n belangrike sinsnede. Die een wat sê dat die mooiste woorde in ‘n vreemde taal asseblief en dankie is.

Om in enige taal die vloek- en kragwoorde te gebruik, maak van vreemdelinge nog nie jou vriende nie. Hulle wonder eerder oor jou.

Ons land en kinders het rolmodelle nodig. Mense vir wie ons ons nie hoef te skaam nie. Mense soos Nelson Mandela wat die hele Suid-Afrika verenig het sonder om enige negatiewe woord te uiter. Hy wat die Springbokke en hul ondersteuners tot die wen van die Web Ellistrofee gemotiveer het deur net hul geliefde groen trui te dra.

Daar is oorgenoeg mense in ons land wat wil moer en bliksem, maar ek dog dit is presies van hulle wat ons ontslae wil raak. Ons is eerder op soek na mense wat bereid is om die ander wang te draai. Suid-Afrikaners wat mekaar se hande wil vat in plaas van hul hande vir mekaar vuis te maak.

Skuus, meneer die Minister! Ek weet rugby is ‘n kontaksport, en volgens Div nie ballet nie, maar ons wil nie alles moer en bliksem nie. Ons het genoeg daarvan gehad. Kyk hoe lyk ons pragtige land van al die gemoer en gebliksem!

For he’s a jolly good fellow … maar ons sê nie almal só nie!

Alle praat in hierdie treurige, bitter, bont, begrafnisland is politiek – of dit nou fluisterpraat, kakpraat, wind- of spoeg- of sáámpraat is. – Breyten Breytenbach

The most terrifying words in the English language is: I’m from the goverment and I’m here to help. – Ronald Reagan

Apple every day – The Steve Jobs way!

By Rian Truter on August, Wednesday 31 2011 in 2011, Leadership 1

Daar is al baie oor Steve Jobs gesê en dat daar nog baie oor hom gesê gaan word, is so seker soos dat daar binnekort ’n nuwer weergawe van die iPad sal verskyn.

Dit is egter nie net Steve Jobs se uittrede as CEO van Apple wat my interesseer nie, maar ook sy leierseienskappe. Wat is dit wat hy het wat gemaak het dat Apple vandag een van die grootste maatskappye in die wêreld is en boonop miljoene fanatiese aanhangers het?

I scrutinised the web and printed media and made the following shortlist of what made Steve so successful:

Steve Jobs may not be the greatest technologist or engineer of his generation. But he is perhaps the greatest user of technology to ever live.
He is able to see a company from the outside, rather than inside as most managers do.
Steve trusted his instinct. Some may call it vision. That required an ability to think first and foremost as someone who lives with technology rather than produces it. And he was willing to gamble based on that instinct.
He was Apples’ biggest fan. If you listen to Steve’s legendary presentations over the years, he comes across not as the creator of a product so much as its very first fan.
Steve has a great eye for talent and the bigger picture. He taught his organization to develop a product for the second or third generation rather than a once off.

Apple was onder Steve nie altyd die maklikste plek om jou brood te verdien nie. Mense wat hom ken en ook die binnewerke van Apple beleef het, beskryf Jobs so toeganklik soos ’n junkyard dog.

Onder Steve Jobs se leierskap was Apple a brutal and unforgiving place, where accountability is strictly enforced, desicions are swift, and communication is attriculated clearly from the top.

In baie organisasies sou bostaande korporatiewe kultuur reglynig bots met wat van ‘n leier verwag word: geloofwaardigheid, bedagsaamheid, sensitiwiteit, nederigheid asook ’n goeie dosis kreatiwiteit, intelligensie en ’n strategiese brein soos Napoleon.

Maar hoe het Steve dit dan reggekry om net met die helfte van bogenoemde eienskappe te oorleef? Kenners beweer dat mense hom sy gebreke vergeef het, want wat hy aan takt en sensitiwiteit ontbreek het, het hy opgemaak met sy ongelooflike en helder visie vir dít wat hy vir Apple wou hê.

Die vertrek van Steve Jobs laat Applewerknemers en -aanhangers met ’n bekommernis oor die pad wat vir hulle geliefde produk wag, want met Steve besig om aan die appel te kou, kon hulle rustig slaap … en wag vir nog ’n WOW-produk!

Miskien is dit gepas om Steve die laaste woord te laat inkry (party sal sê, soos gewoonlik): Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle.

Nog ‘n paar aanhalings van Steve Jobs:

Being the richest man in the cemetery doesn’t matter to me … Going to bed at night saying we’ve done something wonderful… that’s what matters to me.

I want to put a ding in the universe.

We made the buttons on the screen look so good you’ll want to lick them.

Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma – which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of other’s opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

Source:

Cliff Kuang: FastCompany

Joe Nocera: New York Times

Image: Nutdanai Apikhomboonwaroot

Not branded is Cool!

By Rian Truter on May, Tuesday 17 2011 in 2011, Education 0

Gedurende die vakansie stap ek agter drie seuntjies van so tussen 9 en 11 jaar oud. Sonder dat ek probeer of wil luister, kom ek agter dat hulle besig is om oor ontwerpersname (brands) te praat. Sommer so in die loop doen hulle ’n inprompto SWOT-analise van al die brands in hulle leefwêreld. Sonder inspanning vloei die een naam na die ander oor hulle lippe.

Wat vir my nog meer opvallend is, is dat dit lyk of hulle dalk nie te onhandig met ’n rugbybal sal kan wees nie. Ek wonder of hulle die name van sportmanne en -vroue ook so glad oor die tong kan rol?

Wat het gebeur dat gesonde seuns eerder oor WAT hulle dra en oor die brand van die kledingstuk praat as oor hulle helde? Is dit hul mammies of is dit die celebrities wat hulle oor TV sien wat hulle so beïnvloed en breinspoel?

Eers oor die mammies. Volgens Alissa Quart is dit nie ’n vreemde verskynsel om middeljarige moeders in winkelsentrums te kry wat dieselfde nommertjies dra as hul elfjarge dogters nie. Net soos die tieners gouer “ouer” word, het daar ’n parallel ontstaan van moeders wat langer jonk (wil) bly.

In her book Branded Quart writes that “over the last decade, there has been an exponential increase in the intensity that manufacturers employ to sell their stuff to the youth. Today’s teens are victims of the contemporary luxury economy. They have grown up in the age of the brand, bombarded and defined by name products and intrusive and clever advertising strategies. Raised by a commodity culture from the cradle, teens’ dependably fragile self-images and their need to belong to groups are perfect qualities for advertisers to exploit.”

She argues that “teens suffer more than any sector of society for this wall-to-wall selling. They are at least as anxious as their parents about having enough money and maintaining their social class, a fear they have been taught is best allayed by more branded gear. And they have taken to branding themselves, believing the only way to participate in the world is to turn oneself into a corporate product or a corporate spy to help promote the products to other kids.”

If we take a look closely around us, we will discover that corporations spend billions of rands annually to woo teen consumers. These efforts of the brand empires to control young minds and wallets take marketing strategies to a dangerous new level.

Hoe nou gemaak? Moet ‘n mens alles met etikette op verbrand? Ek wens ek het die antwoord gehad! Wat ons wel besef, is dat die beheptheid met ontwerpersname ongesonde afmetings aangeneem het.

Miskien kan ons weer begin om aan ons tieners ’n voorbeeld te stel van hoe om met brands om te gaan. Nie as slawe daarvan nie, maar as verbruikers daarvan. Laat die brand vir jou werk en nie jy vir die brand nie.

Meer nog, cool het niks met ’n etiket uit te waai nie. Cool kom van binne. Dit is die persoon binne die ontwerpersitem wat die cool veroorsaak. Nie die brand aan die persoon se lyf nie.

As parents and schools we can sensitise ourselves about the pressure brands put on our children. Maybe we can coin a cool unbranded slogan like: First the person; then the teenager?

Al die gepraat oor brands laat my dink aan die amptenaar van Waterwese wat een goeie dag daar by oom Barend se plaas op Garies opdaag.

Sommer so met die afklim laat hy oom Barend verstaan dat hy hier is om sy plaas te kom inspekteer. Kwansuis alles oor die watervoetspoor en dié dinge.

Oom Barend is heel inskiklik, maar waarsku die man om hom nie in die naaste kamp te begewe nie.

Die amptenaar hak af: “Meneer, I have fullauthority of the ANC Government with me. See this card? This card means I am allowed to go wherever I wish on any agricultural land. No questions asked or answered. Do you understand?”

Oom Barend knik sy kop en tel sy gereedskap op en gaan voort met waarmee hy besig was.

Nie lank nie en hy hoor gille en sien die man van Waterwese hardloop met die plaas se stoetbul kort op sy hakke. En die bul is besig om met elke tree die resies te wen. Die amptenaar gil paniekbevange dat iemand hom asseblief moet help.

Oom Barend los alles waarmee hy besig is en storm na die kamp se draad en skree uit volle bors:

“Jou kaart! Jou kaart! Wys hom jou f*@*#! kaart!

Image: Nuttakit/FreeDigitalPhotos.net

Navigation

Tag Archives | Brand