Taj Mahal: Regtig 'n wonderwerk
Is jy in jou bol gepik? Wat wil jy daar gaan maak?
Ek hoor dis so vuil daar en …
Die tipe vrae en ander waarskuwings moes ek aanhoor, maar omdraai kon ek nie meer nie. Toegegee, die eerste dag in Delhi het ek vir ’n oomblik gewonder of dié mense nie dalk reg was nie!
Want dit was nie 20 minute nie, toe het twee Tuk-Tuk-operateurs en hulle trawante my reeds om die bos gelei. En dis mos nie dat dit my eerste keer oorsee is nie. Ek het dan al saam met Turke gebad en behoort van beter te weet!
Die eerste les wat Indië my net weer geleer het, is dat dit nie is hoe jy begin nie, maar hoe jy eindig. ’n Mens kán en móét nie ’n land of ’n plek op die eerste dag beoordeel of veroordeel nie. Veral nie Indië nie. Jy is moeg en jy is nie heeltemal by jou sinne nie.
Indië is verseker nie jou tipiese Peter Stuyvesant-advertensie bestemming nie. Ek het dit nogal vir myself uitgemaak dat as jy nie kan kamp nie, dan gaan jy maar sukkel in Indië. As jy uiters gesteld is op jou persooonlike ruimte gaan dit ook maar knor, want Indië het baie mense en almal stoei vir hulle ou plekkie in die son.
Ongelukkig word ’n mens so gebreinspoel met alles wat kan verkeerd loop, dat jy aan die begin altyd die ergste verwag. Ja, die water moet jy nie drink nie en jy moet versigtig wees om te veel kerrie te eet. Maar dit is alles goed wat jy met ’n bietjie gesonde verstand kan beheer.
Die geheim is om skiet te gee. Om te laat los. Geestelik en fisiek. Gooi die idees in jou kop van hoe dit moet wees weg en maak plek vir Indië se andersheid. Dit is eers as jy ontspan dat jy Indië se ongelooflike kleure en geure ervaar.
Indië se grootste pluspunt was vir my nie alleen sy wonderlike argitektoniese skeppings of die kos nie, maar ook sy mense. Die romantiek van die Taj Mahal, die eertydse prag en praal van die Agrafort en die mistiek van die Qutab Minar is beslis iets om oor te kwyl en op jou emmerlysie te plaas. Hoe hulle dit gebou en die marmerinlegwerk gedoen het bly ongelooflik, maar dit is die mense van Indië wat die land maak.
Die Indiërs is ongelooflik vriendelik en behulpsaam (al wil hulle jou soms verneuk) en altyd gereed vir ’n geselsie. Of dit nou die sjef in die hotel is wat kom aanbied om jou kos nie so spicy te maak nie of die smous in Janpur Market wat ’n beursie aan jou wil afsmeer.
As hulle eers hoor jy kom van Cape Town, dan is die gesprek oor die IPL-krieket aangeknoop. Gary Kistern en Jaques Kallis is huishoudelike name in Indië.
Leergierig en nuuskierig is die mense van Indië. Altyd gereed vir ’n foto saam met jou en met ’n joie de vivre wat menige miljoener skaam sal maak.
Hulle verkeersisteem, of laat ek liewer sê gebrek aan ’n sisteem, versinnebeeld vir my hulle lewensfilosofie. ’n Filosofie van verdraagsaamheid en go with the flow wat maak dat almal tog een of ander tyd by hulle bestemming opdaag.
En dis asof hulle horlosies nie so ’n groot impak en invloed op hulle dag het nie. Dit wil amper voel of hulle meer ure as ons 24 het!
Soos Boeta ons Tuk-Tuk-bestuurder verduidelik: my way is not the only way. En daar is altyd nog sitplek in ’n voertuig! Of ons nou vier op die motorfiets is of net twee, dit is presies dieselfde. En dan dan speel ydelheid ook nog ’n rol, want die mans wat die motorfiets bestuur móét ’n valhelm dra, maar die vrou wat agterop sit hoef nie. Verklaring (of Indiese logika): Beauty is more important than safety!
Indiërs lag en glimlag maklik. Miskien is dit omdat die meeste van hulle met baie min moet klaarkom en daarom ook met min tevrede is? Volgens ons gids in Jaipur verdien 70% van Indië se inwoners ongeveer 20 rupees per dag. Klink nie te sleg nie, maar as jy dit omskakel na ons swak rand, laat die ekwivalent van vier rand selfs ons bedelaars hulle neuse van verontwaardiging optrek.
Ten spyte van die armoede, het ek nooit gevoel Indië is agterlik nie. Die land het net te veel getuienis van ’n verbygegane era van prag en praal. Maar ongelukkig is die gevolge van verknegting, en die onvermoë om na bevryding op eie bene te staan (net soos in groot dele van Afrika), nou duidelik sigbaar.
Tussen die kakofonie van duisende toeters en met heilige koeie wat na willekeur oor die straat stap, het ek nooit een oomblik onveilig gevoel nie. Selfs nie in ’n Tuk-Tuk nie. En al was ons op vele geleenthede die enigste mense van ligte gelaat tussen baie plaaslike inwoners.
Of ek weer sal gaan?
Beslis.
Behalwe dat Indië te groot is om op een slag te sien en te verstaan, kruip Indië op ’n onverklaarbare manier onder jou vel (of is dit in jou kop) in.
’n Rustigheid, of liewer ’n vrede wat alle westerse gejaag eenkant toe druk, oorval jou. Dit is asof jou liggaam en siel in balans kom met alles om jou. Selfs met die verkeer, want jy jaag nie meer êrens heen nie.
In my bol gepik?
Miskien …
Maar na my besoek aan Indië voel ek, hoe sal ek dit stel … meer mens!
Everything will be all right in the end and if it’s not all right, then it’s not yet the end. – Sonny Kapoor (Best exotic Marigold Hotel)
How can the mind take hold of such a country? Generations of invaders have tried, but they remain in exile. – E.M. Forster
Indians are the Italians of Asia and vice versa. Every man in both countries is a singer when he is happy, and every woman is a dancer when she walks to the shop at the corner. For them, food is the music inside the body and music is the food inside the heart. Amore or Pyar makes every man a poet, a princess of peasant girl if only for second eyes of man and woman meets. – Gregory David Roberts (Shantaram)
-
-
Boeta die legendariese Tuk-Tukbestuurder van Delhi. Volgens hom het ‘n Suid-Afrikaner van Prins Albert hom die bynaam gegee.
-
-
Slangbetowenaar in Jaipur
-
-
Toekomstige Bollywood by die Agra Fort
-
-
‘n Gesin besoek Qutab Minor
-
-
Gretige kelner en bestuur na ete
-
-
Riksjabestuurder in ou Delhi wag vir passasiers
-
-
Look Boss! Space for 2 in the front!
-
-
Taj Mahal: Regtig ‘n wonderwerk
