Ek het nie vir Jakes Gerwel geken nie.
Geweet van hom, maar nie geken nie.
Maar as ek lees wat die mense van hom sê, dan was hy ‘n formidabele mens. Met die klem op mens.
Iemand wat nie net aan homself gedink het nie, maar aan al die ander rondom hom. Hy was ’n ware dienaar. ’n Dienaar van sy mense en van sy land.
Nog iemand wat my baie aan Jakes Gerwel laat dink, is Van Zyl Slabbert wat op 14 Mei 2010 oorlede is.
Breyten Breytenbach het op 15 Oktober 2009 ’n brief, wat hy met die volgende woorde afgesluit het, aan Slabbert geskryf:
My vriend, jy wat so lief is vir die gedigte van Van Wyk Louw het my dikwels daaraan herinner dat die dag kom wanneer die wyn oor die glas se donker rand gestort word. Dis onvermydelik. Ons sal die Grootbeer nie kan pypkan wanneer hy ons nader wink nie. Maar watter wonderlike lewe was dit nie!
Hier is ons nou, blink gelap maar skoon. Ons sal ons nie laat onderkry nie. Van oorkant die water lig ek ’n glasie om vir jou te sê: Dankie, my maat. Dankie vir alles. Kyk mooi na jouself.
Ons waardeer jou. Ons eer jou. Ons is lief vir jou, Oubaas.
Gelukkig is Sabbert nog tyd gegun om dié pragtige woorde te kon lees.
Wonder jy ooit wat ons oor jou sal sê as jy dood is? Wie gaan daar wees en wat gaan hulle sê?
Miskien is dit presies die parallaksfout wat baie mense met hul lewens maak. Die gewonder oor wat hulle gaan sê.
Dit is in elk geval die mense wat wonder oor wat mense oor hulle gaan sê, wat met oppervlakkighede en banaliteite na hul dood tevrede moet wees.
Mense soos Jakes Gerwel en Van Zyl Slabbert wat nie wonder oor wat mense sal sê nie, dis oor hulle wat Russel Botman skryf en sê:
Almal moet egter verstaan: Jakes Gerwel, die revolusionêre denkleier, is nie weg nie, hy is net oorlede.
Hulle is nie weg nie …
To live in hearts we leave behind is not to die. – Thomas Campbell
In three words I can sum up everything I’ve learned about life: it goes on. – Robert Frost
Every man dies. Not every man really lives. – William Wallace